Μαζί με το οριζόντιο μοίρασμα της ευθύνης, ήρθε και η υστερία της αναθεώρησης. Να αναθεωρήσουμε όλοι τις ζωές μας, να τελειώνουμε με τους μύθους της Μεταπολίτευσης, να γκρεμίσουμε το σύμπαν, να βρούμε το φρέσκο.

     Να το βρείτε! Σαν άσκηση για το σπίτι ψυχάκια καθηγητή “Να μου φέρετε όλοι αύριο έναν κατάλογο με 30 λάθη που κάνατε τόσα χρόνια. Θέλω κανονικό αυτομαστίγωμα, όχι γιαλαντζί κλαψουρίσματα. Η αυτοκριτική είναι ίδιον των μεγάλων ανδρών”. Από κοντά και η θεωρία πως μόνο όποιος αλλάζει μένει για πάντα νέος και πέτρα που κυλά δεν χορταριάζει (απίστευτα άσχετο!) και ελάτε να τα φτιάξουμε όλα από την αρχή, σωστά.

     Σκέτες φράσεις, πεταμένες λέξεις τυχαία, σαν ζάρια, μήπως και φέρουν τίποτα κουφές εξάρες. Μέσα στα πάντα που ζητάνε να δούμε αλλιώς είναι και ό,τι γάλα βυζάξαμε. Από τα τραγούδια που αγαπήσαμε, τα βιβλία που διαβάσαμε, τους ανθρώπους που τιμήσαμε, το αίσθημά μας περί δικαίου, τις ανθρωπιστικές “φιλολογίες” μας, τις “συναισθηματικές” μας προσεγγίσεις, τις “κουλτουριάρικες” επιλογές μας, όλες τις οχυρώσεις μας απέναντι στους λογής λογής κυνισμούς της financial κοινωνίας του ανταγωνιστικού πλεονεκτήματος. Πήραν φόρα και έρχονται. Χυμάνε από παντού τα master της αναθεώρησης και βάλθηκαν να μας βάλουν στον ίσιο δρόμο.

.

Συνέχεια →

Μεγάλοι καλλιτέχνες αλλά φτηνά καθαρματάκια. Ή απλώς άνθρωποι ατελείς, που οι ατέλειές τους μεγεθύνονται στα λαίμαργα μάτια της κοινής γνώμης γιατί είναι έτσι κι αλλιώς μεγεθυμένο το πρόσωπο μέσα από την δημοσιότητα, το ξεχώρισμα. Με αφορμή το κείμενο του Δανίκα για τον Αγγελόπουλο, αλλά και την άρνηση και την δημόσια συμπεριφορά του Χριστιανόπουλου, άνοιξε και μία άλλη, παράπλευρη συζήτηση –για χιλιοστή φορά- για την ταύτιση ανθρώπου και έργου. Οι μεν έχουν ανάγκη να σκέφτονται πως οι μεγάλοι καλλιτέχνες είναι και μεγάλοι άνθρωποι. Φαντάζομαι πως το χρειάζονται ως παρηγοριά. Οι δε, πως δεν είναι υποχρεωτικό να ταυτίζονται ούτε καν στο ελάχιστο, να μένουμε στην τέχνη τους, να αφήνουμε τους φίλους τους και τους κοντινούς τους ανθρώπους να ταλαιπωρούνται από τις παραξενιές του και τον κακοφορμισμένο τους ανθρωπισμό. Μία τρίτη κατηγορία τα έχει λύσει αυτά. Με το μαχαίρι του Αλέξανδρου – θα μου πεις- ναι, αλλά τα έχει λύσει. Λέει «δεν υπάρχουν πρέπει».

Συνέχεια →

Έχουν γίνει πια κουραστικοί. Κατάφεραν να ξεπεράσουμε το “επικίνδυνοι”, το «κυνικοί”, το “αμοραλιστές”, το “ανίκανοι”, και να υπερτερεί πια το “κουραστικοί”. Κάθε εβδομάδα μια κρίσιμη σύσκεψη από τύπους που στην Ελεύθερη Αγορά -που τόσο λατρεύουν- θα είχαν ήδη απολυθεί.
Έξω η ζωή τρέχει, σε ζώνες που δεν έχουν πρόσβαση, ούτε ενημέρωση, ούτε καμία επαφή. Ξεκομμένοι. Και σωσμένοι- όπως πιστεύουν. Δε ρισκάρουν, διαβουλεύονται, δεν αισθάνονται, υπολογίζουν, δεν αγγέλλουν, εκδίδουν μαντάτα για τα ποντίκια των μεγαλουπόλεων, για τα ανθρωπάκια που πλάθονται από φόβο και απόγνωση. Συσκέψεις στο κάστρο, και στον κάμπο ερήμωση. Βίλα, λιμουζίνα, αεροδρόμιο, ξενοδοχείο. Δεν είναι γραμμή ζωής αυτή. Σε ποιο ακριβώς σημείο αυτής της διαδρομής μπορεί να γεννηθεί καημός για τον άνθρωπο;

Συνέχεια →

Αγαπημένε μου παλιέ συμμαθητή

Ένα από τα πλέον αγαπημένα μου ελληνικά τραγούδια είναι το “Ολαρία ολαρά” του Σαββόπουλου.

“…αχ ο Όλιβερ Τουίστ χαμογελάει και ο Χίτλερ του χαϊδεύει τα μαλλιά… ο Μαρκήσιος Ντε Σαντ μ΄ ένα χίπη, ο φονιάς με το θύμα αγκαλιά…ο γραμματέας μαζί με τον αλήτη κι η παρθένα με τον σατανά… Όλα είναι μακρυνά κι ευτυχισμένα”

Με γοήτευε πάντα αυτό το τραγούδι λόγω του “ενωτικού” χαρακτήρα του. Δεν σου κρύβω πως αρκετές φορές ονειρεύομαι να αγκαλιάζομαι με τους εχθρούς μου, με όσους πόνεσα, με όσους με μίσησαν, με όσους αλληλοπληγωθήκαμε. Ξέρεις, πριν πιάσω τον Ντοστογιέφσκι και τον Καμύ, μεγάλωσα με Λουντέμη… Κι όταν κάποιες φορές διαβάζεις κείμενά μου πολύ θυμωμένα, με βρισιές, με άσχημη γλώσσα, έως και διχαστική, μη βιαστείς να με κρίνεις. Πάντα η πρώτη μου επιλογή είναι ο “ενωτικός” δρόμος. Και στο βάθος όλων των θεωριών που κουτσά στραβά κατάφερα να αρθρώσω στην ζωούλα μου, υπάρχει ένας κόσμος- αγκαλιά, όλοι με όλους. Με κατηγορείς για αιθεροβάμονα και συναισθηματικό, που τα κείμενά του διακρίνονται από έλλειψη ρεαλισμού, βασισμένα σε γενικές “ποιητικές” περί ηθικής και δικαίου.

Συνέχεια →