Tag Archives: είναι ο καπιταλισμός ηλίθιε

Νοέ. 29 2015

Άσπρα Μαντήλια στην Plaza de Mayo

Άσπρα Μαντήλια στην Plaza de Mayo

Άσπρα Μαντήλια στην Plaza de Mayo

Γράφει ο Κώστας Λουλουδάκης/Ιουλιανός στο: Άσπρα Μαντήλια στην Plaza de Mayo
Τι θα συμβεί όμως στην περίπτωση που υπάρξει αλλαγή του ταξικού συσχετισμού δυνάμεων μέσα στην κοινωνία η οποία θα θέσει στην ημερήσια διάταξη ριζικές οικονομικές, κοινωνικές και πολιτικές ανατροπές;
Οι καπιταλιστές παντού στον κόσμο, παλαιότερα αλλά και στις μέρες μας, καθώς δεν έχουν την παραμικρή συναίσθηση της κατάχρησης δύναμης στην οποία προβαίνουν, αδυνατούν να κατανοήσουν τα προβληματάκια που προκαλεί η ανισότητα. Και ακόμα χειρότερα γι’ αυτούς δεν αντιλαμβάνονται ότι τα προβληματάκια αυτά πρέπει να επιλύονται πριν ξεσπάσει η επανάσταση.
Διότι, αν και όταν ξεσπάσει, θα πάρει το δρόμο της και θα επιλύσει τις ανισορροπίες με τον δικό της τρόπο.
     Και οι επαναστάσεις δεν είναι ούτε «αγνά» ούτε «ηθικά» κινήματα. Πραγματοποιούνται από απελπισμένους ανθρώπους που ξεπερνούν τους εαυτούς τους.
Το ιερό βουνό των νεοφιλελεύθερων καπιταλιστών Mont Pelerin έχει αντίπαλο: τη Σιέρα Μοέστρα

αντιγραφή απ’ το βιβλίο.

 

Άσπρα Μαντήλια στην Plaza de Mayo

Άσπρα Μαντήλια στην Plaza de Mayo

Λεύκη σελίδα ανοιγμένη μπροστά μου γράφω ,σβήνω, δε χωράνε οι λέξεις στην οθόνη, καμία δε μου ταιριάζει με την άλλη ,ξέρεις δεν είναι εύκολο να γράφεις για τους φίλους σου, ούτε είναι εύκολο να περιγράψεις τη χαρά σου όταν ψηλώνουν.

Όταν το 2011 ξεκίνησα να διαβάζω τα κείμενα του Ιουλιανού και του Mitsaras στον Παραλληλογράφο, δεν είχα φανταστεί ότι θα έφτανε η ώρα να μιλήσω για εκείνους, πόσο μάλλον να αποκαλύψω τα ονόματα τους.

Ο Κώστας Λουλουδάκης και ο Δημητρης Παϊταρίδης συγγραφείς του βιβλίου «Άσπρα Μαντήλια στην Plaza de Mayo» και του επιμέτρου «Ένα σημείωμα για τον ελληνικό καπιταλισμό και την τρέχουσα κρίση» αντίστοιχα, είναι για μένα ο Κώστας κι ο Δημητρης, οι φίλοι που γνώρισα μέσα από κοινές ανησυχίες και κοινές φιλίες στο διαδίκτυο και πάντα θα είμαι ευγνώμων και στους δυο τους που καταλήξαμε να μοιραζόμαστε κομμάτια απ τις ζωές και τις σκέψεις μας. Γνωρίζοντας τον Κώστα λοιπόν μέσω μιας κοινής μας αγαπημένης φίλης ξεκίνησε και η συνεργασία μας ,εάν λέγεται έτσι η ευτυχία να βάζεις εικόνες στα εξαιρετικά κείμενα του και να μαθαίνεις ιστορία απ την αρχή σαν μαθητούδι στα 40 σου.

Ο Κώστας δεν είναι μόνο ένας εξαιρετικός γνώστης της ιστορίας αλλά είναι ένας ακούραστος και επίμονος ιστοριοδίφης με την κυριολεκτική έννοια του όρου .Η δίψα του τον οδηγεί στο συνεχές ανασκάλεμα και στην τελειομανία αφού είναι ικανός να προσθέσει μια πολύ μικρή παράγραφο σε ένα τεράστιο κείμενο που αλλάζει εν μέρει το ρου της αφήγησης του την τελευταία στιγμή επειδή έφτασε εγκαίρως ένα βιβλίο σχετικό με κάτι που έψαχνε από την Αμερική και το ξεκοκάλισε σε ένα βράδυ, το βράδυ πριν σου παραδώσει το κείμενο του.

Τα χαρίσματα του ως συγγραφέας είναι αναρίθμητα όπως θ’ ανακαλύψετε παίρνοντας το βιβλίο του στα χεριά σας, αλλά βάζοντας και μια προσωπική πινελιά θα πω για τον ενθουσιασμό του όταν ανακαλύπτει κάτι καινούργιο και τη σιγουριά της φωνής του όταν γνωρίζει κάτι πολύ καλά, από πολλές πήγες, καταφέρνει να σε μεταφέρει απευθείας στον κόσμο του χωρίς να μπορείς να αρνηθείς την είσοδο.

Δεν είναι μόνο η απλότητα της γραφής και η λυρικότητα του «Ιουλιανού» που σε κάνουν να διαβάζεις ατέλειωτες σελίδες με δεκάδες ιστορικά γεγονότα χωρίς να κουραστείς στιγμή, όσο το ότι είναι γνώστης της ιστορίας έτσι όπως είναι γραμμένη από την πλευρά των νικητών και των ίδιων των δημιουργών των γεγονότων και αυτό χρησιμοποιεί σε πολύ μεγάλο βαθμό μέσα στα κείμενα του. Ο ίδιος δεν προσπαθεί να σου «επιβάλλει» ποια πλευρά να διαλέξεις κάνοντας γλαφυρή ιδεολογική προπαγάνδα αλλά παραθέτοντας σου τα λεγόμενα των πρωταγωνιστών της ιστορίας, τις αναλύσεις της τακτικής τους από τους ίδιους ή τους αντίπαλους τους και τελικά αυτό που καταφέρνει να σε εκπλήξει είναι με πόση ευκολία σε κάνει να καταλαβαίνεις που ανήκεις, με ποιους είσαι και ποιους θα αφήσεις. Περνώντας από παράγραφο σε παράγραφο και από γεγονός σε γεγονός καταφέρνει να συνδέει κομμάτια της ιστορίας που κάποιος θα έλεγε φαινομενικά και επιφανειακά άσχετα μεταξύ τους κάτω από ένα κοινό πρίσμα και σου συνθέτει έτσι μια ολοκληρωμένη εικόνα για το παγκόσμιο γίγνεσθαι. Μπορεί μοναδικά να ξεκινήσει μια αφήγηση του από ένα γεγονός της ζωής του Εμιλιάνο Ζαπάτα να περάσει στον Ερνέστο Γκεβάρα και στον Πατρίς Λουμπούμπα ,να σε οργίσει με την United Fruit Company ,τις αμερικανικές παραστρατιωτικές οργανώσεις που χτυπούσαν το αμερικάνικο συνδικαλιστικό κίνημα και να καταλήξει στον νεοφιλελευθερισμό του Ρήγκαν και της Θάτσερ ,στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στη σημερινή κατάσταση των λαών της και ναι ,στην Ελλάδα του 2015.

Ο Κώστας δεν είναι σπουδαγμένος ιστορικός , δεν έχει τελειώσει το πανεπιστήμιο, δεν έχει περγαμηνές ιστορικού ,ούτε διδακτορικό στην ιστορία. Είναι ένας άνθρωπος σαν όλους μας ,που προβληματισμένος από την πραγματικότητα αποφάσισε να μελετήσει Ιστορία , να την κατακερματίσει και να ατσαλώσει θα λέγαμε την πλευρά που διάλεξε να βρίσκεται. Είναι ένας συνειδητοποιημένος και ανένταχτος κομμουνιστής που πραγματώνει αυτό που έχουμε στο μυαλό μας ,έναν πολύ διαβασμένο «εργάτη» που όχι μόνο αποστομώνει με τις απαντήσεις του σε ιστορικά ζητήματα αλλά και βοηθάει να γίνουν κατανοητές πολύ σημαντικές πτυχές τις ιστορίας στους υπόλοιπους, χρησιμοποιώντας εύληπτη γλώσσα και νοήματα.

Για τον Δημήτρη Παϊταρίδη θα μπορούσα να πω μόνο μια φράση κι εκεί να τελειώσει η περιγραφή μου, είναι ένας πραγματικά σπάνιος άνθρωπος κι επιστήμονας .Καταλαβαίνω ότι δεν γίνεται εύκολα κατανοητή η πολύπλευρη του προσωπικότητα, καθώς εκείνος δεν μιλάει ποτέ για όσα έχει κάνει, για τις μελέτες του στην οικονομία, για το διδακτορικό του, για τις εργασίες που έχει δημοσιεύσει, ούτε για τις ατέλειωτες ώρες μελέτης που ρίχνει καθημερινά. Γνωρίζοντας τον και βλέποντας έναν τόσο ευφυή άνθρωπο με εξαιρετικό χιούμορ θεωρείς αμέσως πως είναι ένας υψηλού επιπέδου «καλλιτέχνης» της οικονομίας, παρά ένας εμβριθής και σχολαστικός αναλυτής της.Το επίμετρο του στο βιβλίο αποτελεί επιστημονική θεώρηση και ιστορικό απολογισμό του ελληνικού κεφαλαίου από τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο μέχρι και τις μέρες μας και συνάμα μια τεκμηρίωση όλης της θεματολογίας του βιβλίου που περιγράφει ταυτόχρονα σχέσεις ανταγωνισμού και αντιπαράθεσης μιας πολωμένης διεθνούς οικονομίας .

αντιγραφή από: redflecteur (Παυλίνα Αγαλιανού)

 

Άσπρα Μαντήλια στην Plaza de Mayo

Άσπρα Μαντήλια στην Plaza de Mayo

Αλήθεια, ποιος δημιούργησε την Παγκόσμια Τράπεζα και πως ιδρύθηκε το ΔΝΤ; Γιατί φτιάχτηκε ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου και τι ακριβώς είναι και κάνει η JP Morgan; Και τι σχέση έχουν οι γιαγιάδες με τα άσπρα μαντίλια στην Plaza de Mayo, στη μακρινή Αργεντινή, που αναζητούν 35 χρόνια τώρα τους αγνοούμενους αριστερούς αγωνιστές που «εξαφανίστηκαν» από τη χούντα;

Αν κοιτάξει κανείς τα 6 τελευταία χρόνια με στοιχεία και γεγονότα, θα παρατηρήσει πως μέσα στην κρίση δημιουργούνται οι προϋποθέσεις για ισχυροποίηση και διαιώνιση του καθεστώτος της ατομικής ιδιοκτησίας, του κεφαλαίου και της εξουσίας του. Το καθεστώς της ελεύθερης αγοράς, η απόλυτη κυριαρχία των πολυεθνικών εταιρειών είναι το παρόν και ο στόχος.

Ωστόσο η αιτιώδης συνάφεια μεταξύ πολιτικών πράξεων, επιλογών και αποτελεσμάτων καλύπτεται από ένα σύννεφο ιστορικής και πολιτικής άγνοιας. H διαδεδομένη άγνοια του παρελθόντος δεν αποτελεί μόνο σημάδι της απουσίας ιστορικής συνείδησης, αλλά ένα σκόπιμο πολιτικό όπλο της εξουσίας για να κρατήσει τον κόσμο παθητικό και σε άγνοια, στημένο μπροστά στην τηλεόραση, καταναλώνοντας σήριαλ, πρωινάδικα και μεσημεριανάδικα, γεμάτα έλκη και παχυλό εκφυλισμό.

Τα «Άσπρα Μαντίλια στην Plaza de Mayo» προσπαθούν να συνθέσουν την κατακερματισμένη μνήμη μας όσο αφορά την δράση των «αγορών» στην Λατινική Αμερική, την Αφρική και μέσα από μια πλούσια διαδρομή φτάνοντας στην Ευρώπη. Οι σελίδες του βιβλίου παρουσιάζουν ανακτημένα από την λήθη γεγονότα και πρόσωπα. Πρωταγωνιστούν πολυεθνικές εταιρείες, παγκόσμιοι καπιταλιστικοί οργανισμοί, δικτάτορες, κινήματα και ήρωες. Από τις σελίδες του βιβλίου παρελαύνουν ο Εμιλιάνο Ζαπάτα, ο Nτιέγκο Ριβέρα και η Φρίντα Κάλο, ο Σαντίνο και ο Τσε, ο Τσάβες και ο Αλιέντε, ο Λουμούμπα με τον Μαντέλα. Αλλά και ο Ροκφέλερ με τον Αλ Καπόνε, η Standard Oil και η United Fruit Company, το ΔΝΤ, η Παγκόσμια Τράπεζα, η CIA, ο Πινοσέτ, η Θάτσερ και ο Ρίγκαν. Και όσο περνούν οι σελίδες του βιβλίου γίνεται αντιληπτό ότι όλα αυτά αφορούν μια συνέχεια, τη βασική καθημερινότητα και την ζωή μας.

Στην Λατινική Αμερική η Ουάσιγκτον σε συνεργασία με στρατιωτικούς ανέτρεψαν δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις, διόρισαν δικτάτορες που είχαν εκπαιδευτεί σε στρατόπεδα των ΗΠΑ. Αυτοί οι δικτάτορες με την υποστήριξη των διεθνών οικονομικών ιδρυμάτων προχώρησαν σε διάλυση των κοινωνικών δομών, αποκρατικοποίησαν και ιδιωτικοποίησαν ενέργεια, νερό, σχολεία, νοσοκομεία, τράπεζες και βιομηχανίες. Η πολιτική της ελεύθερης αγοράς επιβλήθηκε σε αυτές τις χώρες με φυλακίσεις, βασανισμούς, εκτοπίσεις, εξαφανίσεις, και δολοφονίες εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων.

Η επέκταση αυτή του οικονομικού ιμπεριαλισμού των ΗΠΑ δεν είναι αποτέλεσμα απρόσωπων, άμορφων ή αναπόφευκτων και αόρατων οικονομικών δυνάμεων. Έχουν ονοματεπώνυμο!

Άξονας της συναρπαστικής αυτής έρευνας για τις «ελεύθερες αγορές» είναι η ιστορική πραγματικότητα· τα γεγονότα, οι δυνάμεις που λειτουργούν εντός της. Η ιστορία και η πολιτική, μέσα στη διαλεκτική τους αλληλεξάρτηση και η σύνδεση τους με το δικό μας παρόν. Ο αναγνώστης καλείται σε διάλογο με συγκεκριμένους ιστορικούς ήρωες, εποχές και κινήματα. Ταυτόχρονα, δίνονται γλαφυρά οι αφετηρίες για να εμπλουτίσει καθένας μας την ιστορική του μνήμη και να εντάξει τα όποια διδάγματα της ιστορίας στην καθημερινή του σκέψη και δράση. Σαν ένα καλό αργεντίνικο ταγκό που απελευθερώνει τους χορευτές και δίνει τέμπο δράσης στο θεατή…

Ο συγγραφέας του βιβλίου Ιουλιανός (όπως είναι γνωστός από τα άρθρα του σε γνωστούς διαδικτυακούς τόπους) ή κατά κόσμο Κώστας Λουλουδάκης, αποφάσισε να πραγματοποιήσει μια θαυμαστή φυγή στο παρελθόν για να γυρίσει επιθετικά στο παρόν της καπιταλιστικής κρίσης και στην Ελλάδα της εξαθλίωσης. Το βιβλίο «κλείνει» με ένα άκρως ενδιαφέρον σημείωμα-επίμετρο για τον ελληνικό καπιταλισμό και την τρέχουσα κρίση, γραμμένο από τον διδάκτορα οικονομικών του Πανεπιστημίου Μακεδονίας, Δημήτρη Παϊταρίδη, ενώ ο εύστοχος και συγκινητικός πρόλογος του βιβλίου είναι δημιούργημα του τραγουδοποιού και φίλου Μίλτου Πασχαλίδη.

Ένα βιβλίο που καίει σαν τη φλόγα της Ηπείρου στην οποία ανθίζουν επαναστάσεις και πραξικοπήματα, τραγωδίες και όνειρα.

αντιγραφή από: Ατεχνως (herko)

 

 

Μάι. 19 2014

καλέ μου φίλε @antidrasex

Στα λέω εσένα, φίλε antidrasex ,

mao01

mao02

 

αλλά κυρίως για να τα ακούσουν άλλοι,πολλοί.

Κατέεις που πατείς; Κατέεις που πηγαίνεις; Κατέεις ήντα παλεύεις;

Ε λοιπόν ανέ κατέεις ήντα ζητάς απ τη ζωή, που στοχεύεις, είναι δύσκολο και να εγκλωβιστείς σε ψεύτικα διλήμματα.

Δε μου χρωστούν οι Πειραιώτες,οι Βολιώτες, ούτε τους χρωστώ.

Ανε θέλουνε Μαρινακη θρησκεία,Καλίνικο ιδεολογία με γεια τους με χαρά τους.

Δε θα πάρω στη πλάτη μου, ενοχικά, τις επιλογές τους ούτε θα τους ξελασπώσω.

Θα κάνω αυτό που πρέπει, όπως πρέπει, κάθε στιγμή, όπως κατέω και μπορώ.

Δε τους φτύνω, μαζί τους θα ζω, ούτε θα κουνώ το δάκτυλο απ τα λονδίνα και τα παρίσια.

Κι οντέ πηγαίνω στο λιμάνι μαζί με τσι γλάρους θα βλέπω και τα σκατά.

Μαζί πάνε.

Δε ξεδιαλέγει το μάτι, ούλα τα βλέπει.

Δε κρατώ την Πάτρα και πετώ τον Πειραιά.

Δε κρατώ την Ικαρία και πετώ το Βόλο.

Δεν έχει κανένα νόημα να το κάνω, επειδή ίσως θα με βόλευε, ή θα κατεύναζε την αγανάκτησή μου.

Και στις πολιτικές πουτανιές αλλά ΑνδρέαΠ, απαντώ άμε να πνιγείς, δικό σου το γκουβέρνο,δικό σου και το δίλημμα.

Εγώ κρατάω την ουσία.

 

Άκου εδά και μια μαντινάδα, απού κολλάει στην περίσταση.

Μη ταξιδεύεις με το νου
Χωρίς να βλέπεις δρόμο
Και μη νομίζεις πως χαρά
Θα νοιώσεις δίχως πόνο.

.

Απρ. 6 2014

Πίσω από τη διαπάλη για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών

Ο τελευταίος γύρος ανακεφαλαιοποίησης των ελληνικών τραπεζών μετατρέπεται σε μοχλό εξελίξεων, που αφορούν την αναπαλαίωση του αστικού πολιτικού συστήματος. Από τη μία ο κυβερνητικός πόλος εμφανίζει την ανακεφαλαιοποίηση ως σημαντικό κυβερνητικό επίτευγμα. Από την άλλη ο ΣΥΡΙΖΑ επικαλείται την ανάγκη ενός «ισχυρού κρατικού τραπεζικού τομέα» που θα δράσει τάχα «φιλολαϊκά». Κυρίως, όμως, η αντιπαράθεση αυτή συμπυκνώνει τόσο τη διαπάλη διαφορετικών ομίλων και ιμπεριαλιστικών κέντρων για τον έλεγχο του τραπεζικού συστήματος όσο και την αντιπαράθεση για το μείγμα διαχείρισης.

Η κρατική στήριξη των τραπεζών στη φάση της κρίσης
bankΗ ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών εντάσσεται στη γενικότερη κρατική στήριξη του τραπεζικού κεφαλαίου. Εξετάζοντας την ανακεφαλαιοποίηση και την άμεση στήριξη των τραπεζών την περίοδο της κρίσης, το ελληνικό κράτος έχει διαθέσει, είτε με τη μορφή άμεσων εγγυήσεων είτε με τη μορφή άμεσης χρηματοδότησης, πάνω από 200 δισ. ευρώ στον τραπεζικό τομέα. Ο πρώτος μόνο γύρος ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών, το 2013, περιλάμβανε άμεση κρατική στήριξη ύψους 50 δισ. ευρώ προς τους τραπεζικούς ομίλους. Οι κρατικές αυτές δαπάνες προς όφελος των τραπεζών βαραίνουν τελικά τα λαϊκά στρώματα. Η οικονομική ουσία αυτής της διαδικασίας είναι ότι η αναπόφευκτη απαξίωση κεφαλαίου στον τραπεζικό τομέα λόγω της καπιταλιστικής κρίσης μεταφέρθηκε στις πλάτες του ελληνικού λαού.
Την τελευταία περίοδο, μετά την πρώτη φάση ανακεφαλαιοποίησης, το ελληνικό κράτος, μέσω του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (ΤΧΣ), έγινε ο βασικός μέτοχος όλων των μεγάλων τραπεζών, με ποσοστά που κυμαίνονται από περίπου 85% (ETE, ALPHA, Πειραιώς) έως και 98,5% για την Eurobank (το ποσοστό αυτό μειώθηκε στη συνέχεια λόγω της Αύξησης Μετοχικού Κεφαλαίου – ΑΜΚ – που πραγματοποίησαν οι τράπεζες).
Ωστόσο, ο ελληνικός λαός, παρά το γεγονός ότι βασικός μέτοχος όλων των τραπεζών είναι το ελληνικό κράτος, δεν έχει κερδίσει απολύτως τίποτα. Οι όροι δανεισμού μισθωτών και αυτοαπασχολούμενων και οι όροι καταθέσεων για τις αποταμιεύσεις τους δεν έχουν μεταβληθεί προς το ευνοϊκότερο όσον αφορά και τις τέσσερις μεγάλες τράπεζες. Η αδυναμία αποπληρωμής των δανείων από πλευράς των εργαζομένων οδηγεί σε κατασχέσεις των όποιων περιουσιακών στοιχείων τους.
Τα παραπάνω αποτελούν κοινή κατεύθυνση για το σύνολο των τραπεζών, μεγάλων και μικρών, υπό κρατικό ή ιδιωτικό έλεγχο. Ειδικότερα η συμπεριφορά των τεσσάρων συστημικών τραπεζών είναι, στην ουσία της, απολύτως ίδια είτε μιλάμε για τις τρεις τράπεζες (ΕΤΕ, ALPHA, Πειραιώς) όπου το ΤΧΣ δεν ασκεί άμεσα έλεγχο γιατί συμμετείχαν και οι προηγούμενοι βασικοί τους μέτοχοι στη διαδικασία ανακεφαλαιοποίησης, είτε μιλάμε για τη Eurobank, όπου οι ιδιώτες μέτοχοι δεν συμμετείχαν και το σύνολο των μετοχών μαζί με τον έλεγχό της έχει περάσει στο ΤΧΣ.
Το γεγονός αυτό υπενθυμίζει ότι η κρατική καπιταλιστική ιδιοκτησία δεν είναι «δημόσια περιουσία», που τάχα ανήκει στο λαό. Αποδεικνύει εκ των πραγμάτων πόσο απατηλός είναι ο ισχυρισμός του ΣΥΡΙΖΑ πως ο κρατικός έλεγχος των τραπεζών μπορεί τάχα να οδηγήσει σε φιλολαϊκή λειτουργία, στον αντίποδα της διασφάλισης του μεγαλύτερου ποσοστού κέρδους.

Ο νέος γύρος ανακεφαλαιοποίησης
Samaras--StournarasΤο πολυνομοσχέδιο που ψηφίστηκε την προηγούμενη Κυριακή, περιλαμβάνει, μεταξύ πολλών άλλων, και τις ρυθμίσεις που αφορούν το δεύτερο γύρο ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών. Η νέα ανακεφαλαιοποίηση καθίσταται απαραίτητη καθώς το βάθεμα της καπιταλιστικής κρίσης και το «κούρεμα» των κρατικών ομολόγων που επέφερε έχει ως αποτέλεσμα την απαραίτητη νέα απαξίωση κεφαλαίου στον τραπεζικό τομέα.
Ο δεύτερος γύρος ανακεφαλαιοποίησης, που θα πραγματοποιηθεί μέσω της αύξησης μετοχικού κεφαλαίου (ΑΜΚ) των τραπεζών, περιλαμβάνει νέα προκλητικά προνόμια για τους μεγαλομετόχους των τραπεζών. Βασικό στοιχείο της διαδικασίας είναι το γεγονός ότι η τιμή των νέων μετοχών μπορεί να είναι χαμηλότερη από την τρέχουσα χρηματιστηριακή τους τιμή, ενώ μπορεί να είναι μικρότερη και από την τιμή των προηγούμενων ΑΜΚ. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι θα εκδοθούν σε τιμή μικρότερη από την τιμή των μετοχών που έχει στα χέρια του σήμερα το ΤΧΣ. Πρόκειται για κίνηση – δώρο στους μεγαλοτραπεζίτες, αφού θα πραγματοποιήσουν την αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου με μικρότερη δαπάνη.
Συγχρόνως, το πολυνομοσχέδιο περιλαμβάνει διάταξη που επιτρέπει στο ΤΧΣ να ελαττώσει το ποσοστό συμμετοχής του στις τράπεζες. Η έκδοση νέων μετοχών σε χαμηλότερη τιμή από τις προηγούμενες, δηλαδή σε τιμή μικρότερη της τιμής του ΤΧΣ και το γεγονός ότι επιτρέπεται στη διοίκηση του ΤΧΣ να μειώνει τη συμμετοχή του ταμείου στο μετοχικό κεφάλαιο της τράπεζας, σημαίνει τελικά ότι έχουμε σημαντικές απώλειες για το ΤΧΣ και επομένως νέα έμμεση χρηματοδότηση των τραπεζών.
Το παράδειγμα της Eurobank είναι αποκαλυπτικό για το πώς λειτουργεί αυτή η διαδικασία. Το ελληνικό κράτος, με διάφορους τρόπους, διέθεσε συνολικά πάνω από 13 δισ. ευρώ στην τράπεζα και κατέχει σήμερα το 95% περίπου των μετοχών της, με το μεγαλύτερο κομμάτι να ανήκει στο ΤΧΣ. Με τους όρους της νέας ΑΜΚ, ο επενδυτής θα καταβάλει γύρω στα 2 δισ. ευρώ, για να αποκτήσει το 60-65% των μετοχών της Eurobank και την ίδια στιγμή το ελληνικό κράτος θα δει το ποσοστό του να μειώνεται στο 35-40% και να χάνει τον έλεγχο της τράπεζας. Οι όροι αυτής της διαδικασίας είναι τόσο προκλητικά αρνητικοί για το ελληνικό Δημόσιο, που στο πολυνομοσχέδιο παρέχεται ειδική νομική κάλυψη στα μέλη του ΤΧΣ για όλες τις πράξεις τους.
Τέλος, με το πολυνομοσχέδιο ανοίγει ο δρόμος για έκδοση κυβερνητικών αποφάσεων με τις οποίες το ΤΧΣ θα κάνει πρόταση εξαγοράς των warrants (δηλαδή των τίτλων που δόθηκαν δωρεάν στους ιδιώτες μετόχους στην πρώτη ΑΜΚ και με τους οποίους θα αποκτούσαν τη δυνατότητα να ξαναγοράσουν τις μετοχές του ΤΧΣ ώστε να αποπληρωθούν τα κεφάλαιά του) σε είδος, με μετοχές των τραπεζών. Αυτό σημαίνει ότι οι κάτοχοι warrants θα μπορέσουν να αποκτήσουν τις μετοχές των τραπεζικών ιδρυμάτων χωρίς να αποπληρώσουν στο ΤΧΣ τα κεφάλαια (50 δισ.) που αυτό κατέβαλε στην πρώτη φάση της ανακεφαλαιοποίησης. Η εξέλιξη αυτή ισοδυναμεί επίσης με σημαντικές απώλειες κεφαλαίων για το ΤΧΣ, επομένως άμεση χρηματοδότηση των μεγαλομετόχων σε βάρος του ελληνικού λαού, καθώς αυτόν βαραίνει το κρατικό χρέος.

Η νέα «διπολική» αντιπαράθεση
Στο έδαφος αυτών των αλλαγών εμφανίζεται μια έντονη αντιπαράθεση μεταξύ των δύο πόλων του αστικού πολιτικού συστήματος, που αντανακλά τη διαπάλη ομίλων και ιμπεριαλιστικών κέντρων για το ποιος θα ελέγξει το τραπεζικό σύστημα και κυρίως τη γενικότερη αντιπαράθεση για το δημοσιονομικό μείγμα διαχείρισης.
Αξιοσημείωτο στοιχείο αυτής της εξέλιξης είναι η σύμπλευση ΣΥΡΙΖΑ και τμήματος της σοσιαλδημοκρατίας υπό τον Γ. Α. Παπανδρέου με όχημα την αντίθεση στις νέες ρυθμίσεις ανακεφαλαιοποίησης. Εμφανίζουν τις τελευταίες ρυθμίσεις για τις τράπεζες ως παράδοσή τους σε κερδοσκοπικούς ομίλους και στα «golden boys του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος», ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει λόγο για την ανάγκη ενός κρατικού τραπεζικού πυλώνα που τάχα θα δρα σε φιλολαϊκή κατεύθυνση.
Η «Αυγή» επισημαίνει ότι το νομοσχέδιο «επιχειρεί να φέρει την επόμενη κυβέρνηση προ τετελεσμένων γεγονότων» με την προκαταβολική αμνηστία των μελών του ΤΧΣ από αστικές και ποινικές ευθύνες, προετοιμάζοντας το έδαφος ώστε μια μελλοντική κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ να είναι σε θέση να επιρρίψει τις ευθύνες στην προηγούμενη. Παράλληλα, ο Γ. Σταθάκης, για λογαριασμό του οικονομικού επιτελείου του ΣΥΡΙΖΑ, προτείνει ως καλύτερη λύση το «αμερικανικό μοντέλο» ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών, όπου το κράτος «κράτησε τις μετοχές που έδωσε στις τράπεζες έως τη στιγμή που είχαν τουλάχιστον 30% απόδοση». Η θέση αυτή πρακτικά δεν αποκλείει την πώληση των τραπεζών σε ιδιώτες αλλά διαφοροποιείται στο τίμημα και στους αγοραστές, ενώ παραλείπει φυσικά να αναφέρει ότι οι κρατικές αμερικανικές τράπεζες συμμετείχαν στο κύμα των σχεδόν 10 εκατομμυρίων κατασχέσεων κατοικιών στην περίοδο της οικονομικής κρίσης…
Απ’ την άλλη, ο κυβερνητικός πόλος της ΝΔ με το τμήμα της σοσιαλδημοκρατίας υπό τον Ε. Βενιζέλο προωθεί τη συγκεκριμένη νομική ρύθμιση, κάνοντας λόγο για ανάγκη άμεσης ιδιωτικοποίησης του τραπεζικού τομέα, προκειμένου να συμβάλει στην επιτάχυνση της καπιταλιστικής ανάκαμψης. Όσον αφορά το περιεχόμενο της ρύθμισης και την κατηγορία ότι ευνοούνται οι μεγαλομέτοχοι των τραπεζών, η κυβερνητική πλευρά αντιπαραθέτει δύο βασικά επιχειρήματα. «Η κρίση των τραπεζών προήλθε, κυρίως, από το «κούρεμα» στα ελληνικά ομόλογα και αυτό είχε ένα μεγάλο όφελος σε όρους δημοσίου χρέους», δήλωσε ο Γ. Στουρνάρας στη Βουλή, ενώ το δεύτερο κυβερνητικό επιχείρημα στοιχίζεται πίσω απ’ την τοποθέτηση της Κομισιόν, όπως αυτή κωδικοποιείται στην επιστολή Αλμούνια, η οποία προτρέπει σε ανταγωνιστικές τιμές έκδοσης των νέων μετοχών για την προσέλκυση ιδιωτών.

Η διέξοδος απ’ τη σκοπιά των λαϊκών αναγκών
leftΟι συνολικές εξελίξεις στο χρηματοπιστωτικό τομέα, μαζί με τη δεύτερη φάση της ανακεφαλαιοποίησης αναδεικνύουν τον κεντρικό ρόλο του αστικού κράτους στη στήριξη των τραπεζικών ομίλων, στη θωράκιση της κερδοφορίας τους σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων.
Οι εξελίξεις αποδεικνύουν πως οι κρατικές τράπεζες δεν μπορούν να διαφέρουν από τις ιδιωτικές στη λειτουργία τους με γνώμονα το καπιταλιστικό κέρδος. Πριν από την κρίση η κρατική ΑΤΕ ξεζούμισε τους αγρότες και υποθήκευσε μεγάλο κομμάτι της αγροτικής γης, ενώ η κρατικά ελεγχόμενη Εθνική δεν είχε φιλολαϊκότερη πολιτική δανείων και καταθέσεων για τα λαϊκά στρώματα από τις άλλες τράπεζες. Σήμερα, οι τράπεζες των οποίων το κράτος είναι μεγαλομέτοχος ή και μοναδικός πρακτικά μέτοχος ασκώντας τον πλήρη έλεγχο ακολουθούν την ίδια αντιλαϊκή πολιτική.
Με τις νέες ρυθμίσεις θα υπάρξουν νέες «απώλειες» του κράτους προς όφελος των ιδιωτών μεγαλομετόχων. Όμως, έτσι και αλλιώς η αύξηση των δυνατοτήτων κρατικής χρηματοδότησης αφορά αποκλειστικά τους μονοπωλιακούς ομίλους, τους οποίους χρηματοδοτεί το κράτος και όχι τα λαϊκά στρώματα. Αποδεικνύεται ότι στον καπιταλισμό οι τράπεζες, κρατικές και ιδιωτικές, δανείζουν και δανείζονται με γνώμονα το ποσοστό κέρδους, δεν έχουν και δεν μπορούν να υιοθετήσουν φιλολαϊκή λειτουργία.
Το δίλημμα εάν οι τράπεζες πρέπει να ανήκουν στα μονοπώλια ή στο κράτος των μονοπωλίων είναι ψευτοδίλημμα από τη σκοπιά των λαϊκών συμφερόντων.
Αποπροσανατολίζει από την ανάγκη η πάλη του λαϊκού παράγοντα να κατευθύνεται προς την πραγματική διέξοδο, την αλλαγή τάξης στην εξουσία και το ριζικά διαφορετικό δρόμο ανάπτυξης, που προϋποθέτει την κοινωνικοποίηση όλων των μονοπωλίων και την οργάνωση της παραγωγής με επιστημονικό κεντρικό σχεδιασμό και εργατικό έλεγχο, με γνώμονα την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών.
Οι τραπεζοϋπάλληλοι μαζί με τους υπόλοιπους μισθωτούς και αυτοαπασχολούμενους έχουν συμφέρον να παλέψουν γι’ αυτήν την προοπτική. Να συνδέσουν τον καθημερινό αγώνα για 7ωρο – 5ήμερο – 35ωρο, κλαδικές Συλλογικές Συμβάσεις που να καλύπτουν τις ανάγκες, καμιά συμμετοχή των λαϊκών αποταμιευτών στις μελλοντικές αναδιαρθρώσεις των τραπεζών, μέτρα προστασίας των δανειοληπτών, φορολόγηση του μεγάλου κεφαλαίου, με τον αγώνα για τον άλλο δρόμο ανάπτυξης. Οι εργαζόμενοι στις τράπεζες και σε όλους τους κλάδους έχουν καθήκον να οργανώσουν μια λαϊκή συμμαχία με αντικαπιταλιστικό – αντιμονοπωλιακό προσανατολισμό, στο δρόμο της ρήξης με τα μονοπώλια και την εξουσία τους, στο δρόμο της αποδέσμευσης από την ΕΕ με λαϊκή εξουσία.

Του Ηλία ΤΣΙΜΠΟΥΚΑΚΗ* | Ριζοσπάστης 6-Απρ-2014
*Ο Ηλίας Τσιμπουκάκης είναι μέλος του Τμήματος Οικονομίας της ΚΕ του ΚΚΕ

.

Ιολ. 13 2013

Ν.Μπογιόπουλος: Μονόδρομος

n-mpogiopoulosΜονόδρομος!

Από τη στιγμή εκδήλωσης της κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος σήμανε συναγερμός και επιχειρήθηκε ο συντονισμός σε επίπεδο πολιτικής εξουσίας των αναπτυγμένων καπιταλιστικά χωρών, ώστε να εξευρεθεί το ταχύτερο δυνατό «λύση».

Μια από τις πρώτες πράξεις θωράκισης του συστήματος ήταν να μη γίνεται λόγος για καπιταλιστική κρίση, αλλά για μια κρίση που αρχικά βαφτίστηκε ως «χρηματοπιστωτική», κατόπιν την παρουσίασαν ως «κρίση δανεισμού» και εν συνεχεία μεταβαπτίστηκε «κρίση χρέους». Πολλές εκδοχές με ένα και μόνο σκοπό: Να συσκοτιστούν οι ουσιαστικές αιτίες και ο πραγματικός χαρακτήρας της διεθνούς οικονομικής κρίσης που είναι κρίση υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου, κρίση του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος.

Παράλληλα με την παραπάνω προσπάθεια εξωραϊσμού και ενώ επιταχύνθηκαν οι διαδικασίες με τα μονοπώλια να ξαφρίζουν το δημόσιο ταμείο και, ταυτόχρονα, να φορτώνουν τις ζημιές τους στις πλάτες των λαών, οι καπιταλιστές δε δίστασαν να περιγράφουν την κρίση με έναν ακόμα όρο: Σαν «ευκαιρία»! «Ποτέ δεν αφήνεις μια σοβαρή κρίση να πάει χαμένη. Αυτό που εννοώ είναι ότι αποτελεί μια ευκαιρία για να κάνεις πράγματα που δεν μπορούσες να κάνεις πριν», έλεγε το 2009 ο Εμανουέλ Ραμ, προσωπάρχης του Ομπάμα στο Λευκό Οίκο…

Τέσσερα χρόνια μετά, είναι πια σαφές τι εννοούσαν όταν μιλούσαν για «ευκαιρία». Βρήκαν στην κρίση την «ευκαιρία» για να φτιάξουν έναν κόσμο ακόμα πιο ζοφερό, ακόμα πιο εκμεταλλευτικό, ακόμα περισσότερο απάνθρωπο από τούτον που ήδη είχαν δημιουργήσει μέχρι την εκδήλωση της κρίσης. Βρήκαν την «ευκαιρία» την οικονομική κρίση του συστήματός τους να την μετατρέψουν σε διαρκή κρίση πανικού για το λαό, ώστε να μην μπορεί να αντιδράσει καθώς τον οδηγούν στο Μεσαίωνα. H κρίση αποτέλεσε την «ευκαιρία» τους να επιβάλουν την απόλυτη βαρβαρότητα, μέσα από ένα καθεστώς πρόκλησης γενικευμένου φόβου και ανασφάλειας, ώστε να παραλύσει κάθε σκέψη ή κίνηση αντίστασης απέναντι στην πολιτική τους.

Ακριβώς αυτή είναι η τακτική τους και στην Ελλάδα, όπου το ένα αντιλαϊκό μέτρο διαδέχεται το άλλο, όπου το «σοκ» από τη «σφαγή» του ενός κοινωνικού στρώματος διαδέχεται το «σοκ» από τη σφαγή της επόμενης κοινωνικής ομάδας κ.ο.κ.

Αλλά αυτή ακριβώς η τακτική τους είναι που επιβεβαιώνει, περίτρανα πλέον, ότι κάθε υποχώρηση, κάθε συμβιβασμός, κάθε συναίνεση, κάθε λογική άμυνας και συναλλαγής με τους σφαγείς δεν εξασφαλίζει ούτε καν τα ψίχουλα. Ισοδυναμεί με άνευ όρων παράδοση. Σημαίνει εξαθλίωση. Κάθε αποδοχή από το λαό της λογικής που τον θέλει «αδύναμο» απέναντι στον Προκρούστη του, ισοδυναμεί με εξανδραποδισμό.

Αντίθετα, ο ελληνικός λαός – και όλοι οι λαοί – έχει τη δύναμη, και είναι ώριμες οι αντικειμενικές συνθήκες, να μετατρέψει την «ευκαιρία» των κεφαλαιοκρατών σε μπούμερανγκ εναντίον τους. Με μια προϋπόθεση:

 Οτι έχοντας επίγνωση και εμπιστοσύνη στη δύναμή του θα ακολουθήσει τον δικό του «μονόδρομο».

Μονόδρομος – ο πραγματικός μονόδρομος – για το λαό είναι:

Η ανάδειξη του επείγοντος χαρακτήρα των αναγκών του.

Η κατάδειξη, μέσα από την ίδια την πείρα της διεκδίκησης, ότι η ικανοποίηση ακόμα και αυτών των πλέον άμεσων και στοιχειωδών αναγκών του απαιτεί συναγερμό όχι μόνο αποτροπής των κάθε φορά «τελευταίων μέτρων» αλλά και αντεπίθεσης για τη συνολική ανατροπή της πολιτικής του μεγάλου κεφαλαίου.

Η σύνδεση του μερικού με το γενικό, μέσα από σχέδιο και επεξεργασία, ώστε να συσπειρώνεται η εργατική τάξη, να σφυρηλατεί την ενότητά της και να εδραιώνει τις κοινωνικές συμμαχίες της με εκείνα τα στρώματα που απαιτείται να αποσπαστούν από την επιρροή της αστικής τάξης.

Με μια κουβέντα:

Ο μονόδρομος της λαϊκής σωτηρίας περνάει πολιτικά μέσα από εκείνες τις δράσεις και εκείνη την τακτική, που ο ορίζοντάς τους δε θα τελειώνει στη μέση του δρόμου, αλλά θα φωτίζεται από τη συνολική στρατηγική για το πέρασμα από την Προϊστορία της εκμετάλλευσης στην Ιστορία της απελευθέρωσης, κάτι που προϋποθέτει ανυποχώρητο μέτωπο τόσο απέναντι στο αστικό πολιτικό μπλοκ όσο και απέναντι στις οπορτουνιστικές αντιλήψεις οι οποίες λειτουργούν ως «μαξιλάρι ασφαλείας» της αστικής κυριαρχίας.

Όλα αυτά αποτελούν πλευρές της αναγκαίας εκείνης συνθήκης που για να γίνει όμως και ικανή συνθήκη αντεπίθεσης και ανατροπής δεν μπορεί παρά να στοχεύουν στην άνοδο της ταξικής πάλης μέσα από την οξυγόνωση του εργατικού κινήματος. Στο κέρδισμα της πλατιάς εργατικής και λαϊκής μάζας γύρω από την αντίληψη ότι χωρίς αυτήν «γρανάζι δε γυρνά». Χειραφέτηση που επιτυγχάνεται μέσα από την κάθοδο των μαζών στο στίβο των ταξικών αγώνων. Αυτή είναι η αναγκαία και ικανή συνθήκη για το ριζικό μετασχηματισμό της κοινωνίας, αφού χωρίς την όξυνση των ταξικών αγώνων, των μπολιασμένων με την πολιτική προοπτική της κοινωνικής απελευθέρωσης, ο λαός θα παραδέρνει από τον έναν αντιλαϊκό διαχειριστή στον άλλο.

Ναι, λοιπόν, η κρίση μπορεί και πρέπει να μετουσιωθεί σε πολιτικό όπλο στα χέρια του λαού, ώστε η οικονομική και φιλοσοφική διαπίστωση για τα ιστορικά ξεπερασμένα όρια του συστήματος της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης να μετουσιωθεί σε δράση με στόχο την κατάρρευση και την ανατροπή του.

Με άλλα λόγια, τώρα είναι η στιγμή όχι μόνο της απόκρουσης των αντιλαϊκών επιθέσεων, αλλά και της σποράς των αγώνων του αύριο.

Τώρα είναι η στιγμή της συσπείρωσης γύρω από μια πολιτική που δε συνδιαλέγεται με τον καπιταλισμό, με τα μονοπώλια, με τους εγχώριους και διεθνείς φορείς τους.

Που δεν υποκύπτει στην τρομοκρατία.

Που οργανώνει τους εργαζόμενους και τους εξοπλίζει με την επίγνωση της δύναμής τους.

Που στα κηρύγματα της ταξικής υποταγής και της «διαπραγμάτευσης» αντιπαρατάσσει την αλήθεια του δίκιου των εκατομμυρίων που μοχθούν, αλλά στερούνται τον αμύθητο πλούτο που οι ίδιοι παράγουν.

Που απέναντι, τελικά, στην ενότητα των κεφαλαιοκρατών και των πολιτικών τους εκπροσώπων, οι καταπιεσμένοι αντιπαραθέτουν τη δική τους Λαϊκή Συμμαχία, οικοδομημένη πάνω στο θεμέλιο της ενότητας των εργατών, μια Λαϊκή Συμμαχία των παραγωγών του πλούτου, που δεν είναι διατεθειμένοι να χάσουν τίποτε άλλο, αλλά να διεκδικήσουν όχι απλώς όσα τους αφαίρεσαν, αλλά κι όσα τους ανήκουν. Δηλαδή, τα πάντα!

.

του Νίκου Μπογιόπουλου | Ριζοσπάστης 13-07-2013

.

Σεπτ. 6 2012

Ν.Μπογιόπουλος: Ολοι μαζί …

Νίκος Μπογιόπουλος |Ριζοσπάστης | http://tinyurl.com/c8rybzc

Σύμφωνα με το γερμανικό περιοδικό «Σπίγκελ» το ποσό που έβγαλαν οι (προφανώς αναξιοπαθούντες) κεφαλαιοκράτες προς διάφορους φορολογικούς «παραδείσους» από την Ελλάδα το διάστημα 2003 – 2011,

δηλαδή τόσο την περίοδο της «ισχυρής Ελλάδας», όσο και κατά την περίοδο του «Τιτανικού»,

ξεπερνά τα 260 δισ. ευρώ.

Παρά τα περί αντιθέτου λεγόμενα για λόγους εντυπωσιασμού και αποπροσανατολισμού,

πρόκειται για εντελώς «νόμιμη και ηθική» διαδικασία, αφού οι νόμοι του Μάαστριχτ, της ελεύθερης εξαγωγής κεφαλαίου και της καπιταλιστικής οικονομίας στηρίζονται ακριβώς στην αρχή ότι το «κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα».

Ως εκ τούτου ούτε η φοροδιαφυγή, ούτε το ξέπλυμα χρήματος, ούτε η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο έχουν πατρίδα.

Κατά τα λοιπά, εκείνο που απομένει είναι,

μετά το «όλοι μαζί τα φάγαμε»,

να ακούσουμε κάποια στιγμή και ότι «όλοι μαζί τα φυγαδεύσαμε»!

Το αποκλείετε;…

.

Φεβ. 2 2012

Νίκος Μπογιόπουλος: Αυτό είναι το PSI τους

Μας λένε ότι θα δέσουν τη χώρα χειροπόδαρα για τις επόμενες δεκαετίες, για να τη… σώσουν. Μας λένε ότι θα καταδικάσουν ερήμην το λαό στην πείνα, στην εξαθλίωση, στην ανεργία για να τον… σώσουν. Μας λένε, επίσης, ότι αυτή η «σωτηρία» θα έρθει από το νέο δάνειο των 130 δισ. ευρώ, το οποίο – προσθέτουν – είναι απαραίτητο για να υπάρχουν μισθοί (ποιοι μισθοί;;;), για να υπάρχουν συντάξεις (ποιες συνταξεις;;;)!

Και συμπληρώνουν: Για να δοθεί το νέο δάνειο (αυτό που θα «εξασφαλίσει» μισθούς και συντάξεις…) πρέπει να υπογραφεί νέο μνημόνιο (που δεν αφήνει πέτρα πάνω στην πέτρα) και νέα δανειακή σύμβαση (με την οποία ακόμα και οι πέτρες των ερειπίων θα είναι υποθηκευμένες στους δανειστές)…

Ποια είναι, όμως, η αλήθεια; Γιατί θέλουν το νέο δάνειο; Πού θα το διοχετεύσουν; Ποιος θα το πληρώσει; Και τι θα μείνει στο λαό;

Συνέχεια →

Ιαν. 2 2012

Κώστας Βεργόπουλος: 2011: Έτος απόγνωσης

Η χρονιά που λήγει ήταν φρικτή για τους εργαζόμενους και τους λαούς, όχι μόνον στη χώρα μας, αλλά και στην υπόλοιπη Ευρώπη. Με πολιορκητικό κριό την κρίση δημόσιου χρέους, οι χρηματοπιστωτικοί τομείς υπονομεύουν και αποδομούν το κοινωνικό κράτος, τις εργασιακές σχέσεις, την απασχόληση, χωρίς όμως εξ αυτού να βελτιώνεται ούτε η εξυπηρέτηση του χρέους ούτε και η απόδοση της οικονομίας. Οι τράπεζες μετέφεραν τα χρέη τους στα κράτη, υποχρέωσαν τα κράτη να τις διασώσουν με χρήμα των φορολογουμένων και σήμερα αξιώνουν από αυτά τη λιτότητα, με αναπόφευκτη συνέπεια την ύφεση, την ανεργία μεγάλης κλίμακος, την αποδόμηση των εργασιακών και κοινωνικών συστημάτων.

Πρόκειται για αρπακτική επέλαση του χρήματος εις βάρος των εργαζόμενων, που όμως υποσκάπτει ακόμη και τα θεμέλια της δικής του αποδοτικότητος. Η αρπακτικότητα του χρήματος στο παρόν υπονομεύει τη διευρυνόμενη αναπαραγωγή του στο μέλλον. Το εικονικό χρήμα, που ευθύνεται για την κρίση του 2008, έχει επανέλθει και αξιώνει την προνομιακή διάσωσή του, εις βάρος πάντα των εργαζομένων και της πραγματικής οικονομίας. Ενώ επιβάλλεται άμεση οικονομική και κοινωνική δικαιοσύνη, μείωση των ανισοτήτων, εν τούτοις το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο επιβάλλει σήμερα ακόμη πιο βαθιά ανισότητα και αδικία, με αποτέλεσμα την εξάλειψη κάθε ορατότητος ακόμη και για το άμεσο μέλλον.

Συνέχεια →