Η αφορμή για το κείμενο δόθηκε ύστερα από μια διαμάχη που προέκυψε όσον αφορά στην αλλαγή του πρωτοκόλλου tls στο taxis.
Η διαμάχη αυτού του τύπου δεν είναι κάτι καινούργιο. Προκύπτει κάθε φορά που κάτι αλλάζει στις συνήθειες των ITs.

Θα μιλήσω μόνο για το χώρο των επιχειρήσεων. Αφενός γιατί με αυτόν ασχολούμαι, αφετέρου γιατί οι ιδιώτες έχουν άλλα κριτήρια στις επιλογές τους.

Τα πάντα είναι κόστος!
(ναι, αλλά πως υπολογίζεται; Που είναι το κόστος, οέο;)
Στο συντριπτικό ποσοστό των επιχειρήσεων, οι επενδύσεις στην πληροφορική έχουν επιδοτηθεί. Μάλιστα σύμφωνα με τις πρακτικές (ήθη κι έθιμα) υπερτιμολογήσεων, μπορεί να έχουν αποκτηθεί με σχεδόν μηδενικό κόστος. Παρόμοιο είναι και το κόστος αναβαθμίσεων. Περίπου στην τριετία. Πάλι επιδοτήσεις κλπ. Τελικά λίγο-πολύ οι επιχειρήσεις αποκτούν ή αλλάζουν hardware/software με ελάχιστο κόστος ή περίπου στο 50% της αξίας του.
Το κόστος συντήρησης, τεχνικής υποστήριξης είναι ένα θέμα σοβαρό.
Πότε όμως είναι μεγαλύτερο; Σε υλικό/λογισμικό σύγχρονο ή σε εξοπλισμό 10ετίας. Η απάντηση είναι προφανής.

Κάνει τη δουλειά του !
Άλλος μύθος.
Την κάνει; Πόσο παραγωγικά; Ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις ή προκλήσεις;
Πάλι προφανής η απάντηση.

Όλα είναι κόλπα της Intel & Microsoft. Μη τσιμπάς !
Πλήρης σύγχυση.
Αδυναμία κατανόησης του: «γιατί η τεχνολογία επικοινωνιών/πληροφορικής εξελίσσει την επιχείρηση μου»
Αδυναμία κατανόησης του: «end of life» «end of support»

Γιατί λοιπόν έχουν «αρχαίο» εξοπλισμό; 
Μια εύκολη, γρήγορη, απάντηση είναι: «Μα, γιατί βολεύονται.»
Βολεύεται το προσωπικό. ΟΚ. (να ξεβολευτεί)
Βολεύεται ο λογιστής. ΟΚ. (να ξεβολευτεί)
Βολεύεται ο IT. ΟΚ. (να ξεβολευτεί)
Βολεύονται όλοι; Όχι όλοι.

Η επιχείρηση δε βολεύεται καθόλου. Αλλά πείθεται.
Το κόστος συντήρησης παλιού εξοπλισμού είναι τεράστιο σε σχέση με ενός σύγχρονου, καινούργιου, αλλά πληρώνεται σε δόσεις, (συνήθως) μηνιαίες, σχετικά μικρά ποσά. Αν αναλογιστεί η επιχείρηση τι έχει πληρώσει σε μια 3ετία, ίσως το έβλεπε διαφορετικά.
Δεν μπορεί να υπολογιστεί με ακρίβεια η απώλεια εσόδων σαν αποτέλεσμα ενός παλιού συστήματος, αλλά είναι μεγάλη.

Cui Bono ?

Μα, ο IT.
Αφενός γιατί «χρειάζεται» περισσότερο. Τα συστήματα τον «αναζητούν» συνεχώς. Μόνο αυτός μπορεί να τα μαϊμουδιάσει. Κι όλα αυτά με το αντίστοιχο κόστος, μη ξεχνιόμαστε.
Αφετέρου (σε μικρότερο ποσοστό, αλλά πάρα πολλές περιπτώσεις) γιατί δεν μπορεί να ανταπεξέλθει στις νέες τεχνολογίες. Η εξέλιξη απαιτεί κόπο, χρόνο, χρήμα απ τον IT. Συνηθέστερα όμως: «γιατί να πνίξω την κότα που γεννά χρυσά αυγά;»

Αποτέλεσμα.
Φταίει η κακούργα κοινωνία.
Που τρέχει να προλάβει τις αλλαγές/εξελίξεις.
Που το παραμύθι: «μη το πειράζεις» αποκαλύφθηκε.
Στο: «που να εξηγώ τώρα… στην επιχείρηση γιατί φταίει το κράτος…»
Και τελικά στο: «πάλι καλά, το βγάλαμε το μεροκάματο….» & «άμα πιέζεται χρονικά η επιχείρηση… θα πληρώσει. Ίσως και κάτι παραπάνω…»