Ακούγοντας την εκπομπή « #Timeliners #72» στο ραδιόφωνο, θυμήθηκα τότε που η πραγματική χαρά των Χριστουγέννων ήταν η εξαργύρωση των χρημάτων από τα κάλαντα.

Όχι σε παιγνίδια, αλλά σε δίσκους.

Την επόμενη μέρα από τα κάλαντα, έβγαζα το χαρτάκι με τις ακαταλαβίστικες σημειώσεις και έτρεχα στα 2 και μοναδικά δισκάδικα που ήταν στα Χανιά.

Μέσα, στο βάθος, στο σκοτάδι. Προσπερνώντας τα κρητικά «που τότε σνόμπαρα» τους abba και τους olympians που «διάλε ποιοι τους αγοράζουν;»

Μια φορά και ένα καιρό που ήμουν 12-13 δε θυμάμαι, είχα ακούσει σε ένα γειτονάκι το τέλειο τραγούδι στο ραδιόφωνο «the house of rising sun» όχι απ τον Dylan αλλά από τους The Animals.

Αυτό καρφώθηκε στο μυαλό μου, τα ζώα.

Πολύ βιαστικά λοιπόν αγοράζω το δίσκο ANIMALS

«πσς, πόσοι δίσκοι animals να υπάρχουν; Αυτός είναι, σίγουρα!» Το τεράστιο Pink Floyd πάνω από ANIMALS στην πίσω πλευρά δε με πτόησε. Άλλωστε τότε δεν επιτρεπόταν να ακούσεις πριν αγοράσεις.

Τρομάρα μου!

Μάταια έψαχνα να βρω την τραγουδάρα που είχα ακούσει στο ράδιο. Αλλά αφού σε αγόρασα θα σε ακούσω. Ήταν τότες που λιώναμε 7 βελόνες σε κάθε δίσκο που αγοράζαμε.

Έτσι λοιπόν στα 12-13 ανακάλυψα το θαυμάσιο, υπέροχο κόσμο των Pink Floyd.

Είχα επίσης την «τύχη» να ταξιδεύω πολύ συχνά στην Αθήνα.

Ώρες ατέλειωτες χαμένος στα στενά, στα υπόγεια, στο μοναστηράκι. Με άφηνε η μάνα μου στο «philophone» στο Παγκράτι, χεχε, και μόνο το ερυθρό σταυρό που δεν είχε πάρει να με αναζητούν.

Τους αγόρασα σε 2-3 χρόνια όλους. Δεν τους χόρταινα.
Δεν με πρόδωσε ποτέ αυτός ο έρωτας, ή σχεδόν ποτέ.

Όταν κάτι το ερωτεύεσαι μικρός, του χαρίζεσαι λίγο ευκολότερα μεγαλύτερος.

.

ευχαριστώ τον @galaxyarchis που μου θύμησε να ξανακούσω το δίσκο.

ευχαριστώ τον @TheSkyEtc που με βάζει πάλι στό ψάξιμο με τα σκονάκια.

και φυσικά τις @Thetimeliners

.