από: http://leninreloaded.blogspot.gr
Αντικειμενικά και Υποκειμενικά χαρακτηριστικά του μεταμοντέρνου μικροαστισμού:
1. Υψηλή κατά μέσο όρο τυπική (πανεπιστημιακή) μόρφωση.
2. Αστικός (δηλ. όχι αγροτικός) πληθυσμιακά χαρακτήρας.
3. Απαξίωση της ιστορικής εμπειρίας του πρόσφατου και κοντινού παρελθόντος (ιδιαίτερα πριν το 1990) ως «ξεπερασμένης» και «ανούσιας».
4. Εννοιακή και θεωρητική σύγχυση και εκλεκτικισμός. Συνήθειες συλλογιστικού και εκφραστικού «tv zapping».
5. Μειωμένη δυνατότητα νοητικής προσήλωσης σε οτιδήποτε για μεγάλο χρονικό διάστημα.
6. Ανυπαρξία δυνατότητας δέσμευσης με οτιδήποτε και αφοσίωσης σε οτιδήποτε δεν έχει απτό και άμεσα υλικό χαρακτήρα.
7. Έλλειψη ενδιαφέροντος για την διάσταση του ιστορικού μέλλοντος, ακόμα και σε σχέση με τους βιολογικούς απογόνους. Έλλειψη ικανότητας βασικού και στοιχειώδους σχεδιασμού για το μέλλον.
8. Απόρριψη της ιδέας ότι υπάρχουν διαφορές μεταξύ ιδεολογιών και πολιτικών κομμάτων.
9. Αδυναμία διάκρισης της ασυμβατότητας μεταξύ στοιχείων σκέψης της οποίας ο μικροαστισμός είναι φορέας. Για παράδειγμα, αδυναμία διάκρισης μεταξύ στοιχείων μαρξισμού και στοιχείων σωβινιστικού εθνικισμού, υλισμού και μεταφυσικού ιδεαλισμού, σεξουαλικής/καταναλωτικής χειραφέτησης και θρησκοληψίας, θεωρητικολογίας και χύδην εμπειρισμού, λαϊκισμού και ελιτισμού, εργοδοτικής και εργατικής νοοτροπίας και αξιών.
10. Αδιαφορία για τα ουτοπικά ιδανικά προηγούμενων φάσεων μαζικής πολιτικής (ισότητα, ελευθερία, δικαιοσύνη, κλπ).
11. Προσήλωση στο ατομικό, έστω και πρόσκαιρο ή βραχυπρόθεσμο, συμφέρον.
12. Αντιφατική ενότητα μεταξύ θαυμασμού της δύναμης και της εξουσίας και καχυποψίας απέναντι σε οτιδήποτε απαιτεί πειθαρχία.
13. Ταύτιση με την οπτική της μεγαλοαστικής τάξης σχετικά με ζητήματα εργασιακής ηθικής, τουλάχιστον όταν αφορά τους άλλους.
14. Περιφρόνηση ή αδιαφορία για τη λαϊκή ιστορία, συνήθειες, κουλτούρα.
15. Προσκόλληση στην «λαϊκή» κουλτούρα που κατασκευάζεται «από τα πάνω» και για μαζική κατανάλωση: στην τηλεόραση, τα ΜΜΕ, τις διαφημίσεις, κλπ.
16. Αντιφατική ενότητα μεταξύ έχθρας απέναντι στην δεδηλωμένα πολιτικοποιημένη συλλογική δράση και εξιδανίκευσης της αντι-πολιτικής πολιτικής δράσης (που εκλαμβάνεται ως λίγο-πολύ συνώνυμη με τα «νέα κοινωνικά κινήματα»).
17. Πίστη στην ανυπαρξία κοινωνικών τάξεων.
18. Διάθεση παθιασμένης ταύτισης με ευκαιριακά και πρόσκαιρα «δίπολα», και μεταπήδησης σε νέα σε τακτά χρονικά διαστήματα.
19. Αντιφατική ενότητα μεταξύ δεκτικότητας στην συνομοσιωλογία (κυρίως φυλετικού χαρακτήρα) και ακλόνητης πίστης στο «αυθόρμητο» και μη επικαθορισμένο της ιδίας δράσης και σκέψης.
20. Σύγχυση μεταξύ της κατανόησης του γραπτού λόγου και της αυθαίρετης οικειοποίησής του.
21. Συχνή τάση αυτοκαθορισμού μέσα από αβάσιμες φαντασιώσεις παντοδυναμίας και αισθήματα παραίτησης ή μοιρολατρίας. Συχνές μεταπτώσεις από το ένα στο άλλο.
22. Πεποίθηση ότι το μυστικό της οργάνωσης της κοινωνίας είναι κάτι άλλο από την οργάνωση των παραγωγικών σχέσεων, των σχέσεων ιδιοκτησίας και εκμετάλλευσης σε εθνικό και διεθνές επίπεδο: τη θέση της κριτικής της πολιτικής οικονομίας παίρνουν οι μυστικές συμφωνίες, δολοπλοκίες αόρατων κέντρων, αντεθνικές συνομωσίες, η κυριαρχία μιας αδήλωτης και αφανούς ελίτ. Γενικότερα, η πεποίθηση ότι ο χαρακτήρας των κοινωνικών και παραγωγικών σχέσεων είναι τόσο προφανής που δεν αξίζει ενασχόλησης, και συνεπώς η μετατροπή του σε κάτι ανομολόγητο.
23. Περιφρόνηση για μορφές οργάνωσης και διεκδίκησης που προαπαιτούν τον αυτοκαθορισμό του ανθρώπου ως παραγωγού του πλούτου. Σαφής προτίμηση για μορφές οργάνωσης και διεκδίκησης που πριμοδοτούν την αυτο-αντίληψή του ως καταναλωτή αγαθών, υπηρεσιών, κλπ.
24. Ταυτόχρονη άγνοια των ιστορικών, κοινωνικών, πολιτικών και οικονομικών δεδομένων των ξένων κοινωνιών και υπερευαισθησία στην σημασία της υποτιθέμενης γνώμης τους για τα εντόπια τεκταινόμενα.
25. Συνδυασμός χυδαίου υλισμού και άκρατου ιδεαλισμού: με τον πρώτο απορρίπτεται η σημασία των ιδεών, με τον δεύτερο απορρίπτεται εξίσου σθεναρά η μελέτη της πραγματικότητας.
Άκης Στεργίου | @akisste 