Είμαστε τα υλικά ενός φαγητού, που βράζει , μέσα σε μια κατσαρόλα, και συζητάμε.

Κάποια στιγμή καταλαγιάζουν οι συζητήσεις.

Την ώρα, όμως,  που ο αόρατος μάγειρας προσθέτει ένα νέο υλικό, οι συζητήσεις ξαναφουντώνουν.

Διάβαζα στον  κυριακάτικο Τύπο  την «αγωνία», μεγάλων εφημερίδων, για την ενότητα της Αριστεράς, μιας και «τώρα το άθροισμα των δυνάμεών της», το ευνοεί. Διάβαζα και πριν καιρό, δηλώσεις στελεχών της Αριστεράς, να προτείνουν «ενωτικούς συνδυασμούς». Όπως του Αλέκου Αλαβάνου, του Αλέξη Τσίπρα και άλλων. Και βέβαια, ακούω από πολύ κόσμο την ίδια πάνω κάτω άποψη: «Γιατί δεν ενώνονται να κατέβουν όλοι μαζί, τώρα που σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, έχουν 30% έως 40%». Κοινή συνισταμένη όλων αυτών, είναι να «εκμεταλλευτεί», ή αριστερά τα μεγάλα δημοσκοπικά ποσοστά…

Η  αντίληψη, του να εκμεταλλεύομαι την συγκυρία της στιγμής, το στιγμιαίο πάθος, να «πιάνω την ευκαιρία», να καιροσκοπώ, είναι εντελώς έξω και ξένο από οτιδήποτε ονομάζουμε αριστερό. Ή τουλάχιστον πρέπει να είναι. Αυτή η αντίληψη του πιασάρικου, του ευκαιριακού, του πρόσκαιρου, του εύκολου, του γρήγορου, είναι η αντίληψη των σχηματισμών που κυβέρνησαν την Ελλάδα, τις τελευταίες δεκαετίες και γαλούχησαν τον λαό, σε μια ανάλογη εύκολη σκέψη και δράση. Είναι παρωχημένη. Είναι παλαιομοδίτικη.

Ξεκινάει από την πολιτική δράση και συμπεριφορά και φτάνει στους ρυθμούς ζωής, την ψυχαγωγία μέχρι και την διατροφή. Προσωπικώς είναι η στάση πολιτικής και προσωπικής ζωής που σιχαίνομαι.

Υποτίθεται η αριστερά, εκτός από το να αρπάζει τις ευκαιρίες, και να εκμεταλλεύεται καταστάσεις, έχει ιδέες, αξίες, απόψεις και άξονες σκέψεις. Και ένας από τους βασικότερους άξονες, είναι η διαφορετική αντίληψη, η διαφορετική διαχείριση, η διαφορετική ματιά, και η διαφορετική αισθητική.

Η σύνεση της αριστεράς, πρέπει να αντικαθιστά την βιασύνη. Η σοβαρότητα της, την προχειρότητα. Η μελέτη την ευκολία. Η σκέψη τον παρορμητισμό, της στιγμής. Η ουσία την επικοινωνία. Και η προοπτική την ανυπομονησία.

Θα ήταν πολύ εύκολο, σε αυτό το πολιτικό περιβάλλον, να αθροιστούν οι δυνάμεις της αριστεράς, να συγκολληθούν, σε έναν σχηματισμό, και να διεκδικήσουν την ψήφο των ελλήνων. Το μήνυμα που θα δίνονταν θα ήταν ότι «κάποιοι ενώθηκαν εκμεταλλευόμενοι την συγκυρία, για να καρπωθούν την δυσαρέσκεια και την αγανάκτηση του λαού».

Αν θέλουμε πρόκληση πρόσκαιρου ενθουσιασμού, μπορούμε να το τολμήσουμε. Αν θέλουμε ανατροπή, όχι μόνο δεν επαρκεί, αλλά θα δημιουργήσει ψευδαισθήσεις και απογοητεύσεις.

Σε αυτή την πολύ δύσκολη κατάσταση, η σκέψεις της αριστεράς, οι δράσεις και οι πρωτοβουλίες της θα πρέπει να κατευθύνονται προς την πραγματική συζήτηση, για το τι συμβαίνει, για το τι φταίει σήμερα, για το τι φταίει πάντα. Η όποια πραγματική και σοβαρή  αριστερά, οφείλει να κάνει κουβέντα ουσίας και βάθους. Δεν το κάνει κανείς άλλος. Είναι η μόνη που μπορεί να το κάνει.

Ο κόσμος ίσως να βιάζεται, να έχει αγανακτήσει, να έχει μάθει σε «εδώ και τώρα», λύσεις. Δικαίωμά του αλλά και λάθος του. Γρήγορη και εύκολη είναι η απόφαση, για το ποια μάρκα τηλεόραση θα αγοράσεις, ή για ποιο έργο θα δεις στο σινεμά. Οι αποφάσεις για αξιοπρεπή ζωή, χωρίς αντιθέσεις, με δικαιοσύνη, ισότητα και ουσιαστική ελευθερία, δεν παίρνονται εύκολα, ούτε βιαστικά. Ίσως είναι δύσκολο, την ώρα που βράζει το φαγητό, να κάνεις διακρίσεις, αλλά ο τρόπος που σκεφτόμαστε και θα δράσουμε, θα καθορίσει το φαγητό.

(από το σκεπτικό του παραπάνω πονήματος, λείπουν οι αναφορές για τις ιδεολογικές, αισθητικές, πρακτικές και πολιτικές διαφορές της Αριστεράς. Ο ίδιος ο τίτλος «αριστερά», έτσι κι αλλιώς δεν λέει τίποτα, αφού εκεί μέσα χωράνε όλοι εκτός από το ΛΑΟΣ και την ΝΔ. Η λύση δεν μπορεί να είναι ένας μεγάλος άνοστος χυλός. Συνειδητά δεν μπήκα σε αυτά, για να σταθώ περισσότερο, στην ανάγκη της «εκμετάλλευσης», της «βιασύνης» και της «αρπαχτής», που λανσάρουν στελέχη της «αριστεράς», σε φιλόξενες Κυριακάτικες στήλες…)

ΥΓ 1. Η συνεχιζόμενη συζήτηση για άμεση συγκόλληση της «αριστεράς», συντηρεί μια από τις βασικές παθογένειες του μουχλιασμένου παλαιοκομματικού τρόπου σκέψης.

ΥΓ 2 Με την ευχή και την ελπίδα να αρχίσει κάτι ουσιαστικό και πραγματικά καινούργιο.

Θύμιος Κ. | http://www.ellinofreneia.net/details.php?id=2780