Φεβ. 13 2018

REVOLTERPIECES: “Βάρκιζα Τέλος”, τέλος

Ένα μη πολιτικό κείμενο για μια πολύ πολιτική στιγμή.

από: Drugitiz στην Κατιούσα

Το θέμα του κειμένου δεν έχει να κάνει με το θέμα της συνθήκης της Βάρκιζας, τις πολιτικές επιλογές του ΕΑΜ και του ΚΚΕ, της αστικής τάξης της χώρας κτλ. Αυτά υπάρχουν πολύ πιο έξυπνοι και καταρτισμένοι από μένα να τα αναλύσουν. Το θέμα του κειμένου είναι μερικά logical fallacies και η ανιστορικότητα που ξεχειλίζει από διάφορες μεριές με μια συνθηματολογία που σπέρνει τη βλακεία απλόχερα σε μια, χτυπημένη ούτως ή άλλως από αυτή, κοινωνία.

1. “Βάρκιζα τέλος” από το 1946
Τη “Βάρκιζα” δε την τελείωσες εσύ αγαπητέ φορέα σπρέη, κάτοικε της Ελλάδας του 21ου αιώνα. Η “Βάρκιζα” τελείωσε για το εργατικό κίνημα τουλάχιστον από την έναρξη του Εμφυλίου. Σοβαρέψου.

2. Κάποιοι φτάσαν έστω στη Βάρκιζα
Το ξέρω ότι το να κράζεις από τον καναπέ ή έστω την ευκολία του “κοινωνικού στεκιού” ή των γραφείων της οργάνωσής σου είναι πολύ εύκολο για τις διάφορες “προδοσίες”, αλλά πρέπει να σε ενημερώσω ότι κάποιοι τουλάχιστον φτάσαν μέχρι εκεί. Δηλαδή καταφέραν να οργανώσουν μαζικό κίνημα, αντιστασιακό εν μέσω του πιο φρικαλέου πολέμου που έχει δει η ανθρωπότητα, ένοπλο κτλ. Εσύ που η οργάνωσή σου στην καλύτερη μετράει μερικές εκατοντάδες άτομα σε όλη τη χώρα και δεν μπορείς να οργανώσεις απεργία στον ιδιωτικό τομέα ούτε σε χασαποταβέρνα, να ‘σαι πιο μετρημένος στη κριτική σου. Το να διατρανώνεις ότι “δεν αναγνώρισες ποτέ καμία Βάρκιζα” προϋποθέτει ότι υπήρξε στην ιστορία σου το δίλλημα και προχώρησες μπροστά. Όταν δεν έχεις αντιμετωπίσει αυτό το δίλλημα, είναι τσάμπα μαγκιά.

3. Η Βάρκιζα δεν ήταν “προδοσία”
Η συνθήκη της Βάρκιζας ήταν πολλά στραβά, αλλά δεν ήταν προδοσία κάποιας “κακιάς” ηγεσίας (η οποία ποτέ δεν αναγνωρίζεται στο ΕΑΜ γενικότερα, αλλά μόνο στο ΚΚΕ με κάποιο μαγικό τρόπο) που ήθελε να “ξεπουλήσει” κανέναν αγώνα. Η “ηγεσία” αυτή μέτραγε ήδη αμέτρητες θυσίες (λχ ο Ζαχαριάδης πέρασε από στρατόπεδο συγκέντρωσης) και μέτρησε στο μέλλον ακόμα πιο πολλές (Μπελογιάννης – Πλουμπίδης ας πούμε), θυσίες πολύ πιο πολλές από όσες έχεις περάσει εσύ που με ευκολία τους καταδικάζεις χωρίς να έχεις μπει στη διαδικασία ούτε καν να ξέρεις τα στοιχεία για ένα θέμα πριν μιλήσεις. Μιλάς για επαναστάτες ατσαλωμένους που κάναν λάθη αλλά τα πλήρωσαν μέχρι τέλους χωρίς δισταγμό. Η αφήγηση ότι οργάνωσαν όλον αυτόν τον αγώνα μόνο και μόνο για να τον ξεπουλήσουν, προκειμένου να καταλήξουν στο εκτελεστικό απόσπασμα και στην εξορία, είναι ηλίθια.

4. Η Βάρκιζα ήταν ήδη αργά
Μπορεί να σου είναι εύπεπτο και να σου τσιγκλάει το θυμικό η εικόνα με τη παράδοση των όπλων και των ανταρτών να βουρκώνουν ξερωγω, αλλά η Βάρκιζα ήταν μια (λαθεμένη μεν, αλλά και πάλι) διαχείριση της ήττας που είχε ήδη έρθει. Η ήττα ήρθε με στρατηγικά λάθη πιο πριν. Δεν είναι μόνο “η Βάρκιζα” το πρόβλημα, είναι το τι οδήγησε σε αυτήν. Το να κεφαλαιοποιούμε αυτήν είναι πέρα από όλα τα άλλα, ανιστόρητο.

5. Αν δεν είσαι “σταλινικός”, δε μιλάς για Βάρκιζα
Είναι τουλάχιστον για γέλια να βλέπεις ανθρώπους και χώρους που αν νικούσε το ΕΑΜ και το ΚΚΕ, σήμερα θα μιλάγαν για “δικτατορίες” και “εκμεταλλευτικά συστήματα” και διάφορες άλλες τρέλες, να το παίζουν και τιμητές του αγώνα αυτού. Το ΕΑΜ δεν ήταν συνομοσπονδία κομμουνών, ο ΕΛΑΣ δεν ήταν πολιτοφυλακή, το όνειρο τους δεν ήταν αυτό της CNT ή των τροτσκιστών, πολύ δε περισσότερο δεν ήταν το όνειρο του σημερινού βουτηγμένου στον μεταμοντερνισμό αριστεροχωρίου. Δε χρειάζεται να συμφωνείς, αλλά αν δεν, μην τσιμπολογάς ό,τι δεν είναι δικό σου. Μίλα για τους δικούς σου ιστορικούς αγώνες. Επίσης, ο Καστοριάδης που λατρεύεις, θεωρούσε τα Δεκεμβριανά “σταλινικό πραξικόπημα”. Κι όμως, δεν είναι τρολλιά.

6. Μάθε τον πολιτικό διάλογο της εποχής
Πέρα απο όλα τα άλλα, είναι εκνευριστικό να βλέπεις καταγγελίες περι “προδοσίας” από ανθρώπους που δεν ξέρουν τι συζήτηση και ποιες στρατηγικές προτάσσονταν εκείνη τη περίοδο, και μάλιστα απο ανθρώπους που είναι φορείς των ίδιων ιδεών που οδήγησαν στη Βάρκιζα. Ανθρώπους οι οποίοι μπορεί να ψηφίζουν ΣΥΡΙΖΑ* (ή όποιο άλλο κόμμα της Αριστεράς τους υπόσχεται κυβερνητικές λύσεις και “μεταβατικά προγράμματα”), να κλαίνε για τους αντάρτες του ΕΛΑΣ. Σου έχω νέα: το πρόγραμμά σου είναι παρόμοιο με αυτό που είχαν και όσοι ήταν υπέρ της Βάρκιζας. Απλά πολύ πιο νερόβραστο.

7. ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-Μελιγαλάς
Σου έχω νέα, πάλι. Στο Μελιγαλά οι ΕΛΑΣίτες προσπάθησαν να προστατέψουν τους ταγματαλήτες από τη λαϊκή οργή, παρότι λίγες ώρες πριν τους τινάζαν τα μυαλά στον αέρα. Είναι θέμα πολιτικού πολιτισμού και σκέψεων πιο πολυσύνθετων από απλοϊκά συνθήματα και συναισθήματα. Και γενικά αν ρίξεις μια ματιά, σε καμία περίπτωση οι κομμουνιστές αντάρτες δε στηρίξαν τέτοια αιμοχαρή συνθήματα, ούτε καν στα αντάρτικα τραγούδια τους. Οι κομμουνιστές τραγουδάνε “έλα και πάρτη μόνος σου τη λεύτερια με τραγούδια, όπλα και σπαθιά”, κι ακόμα και όταν τραγουδάγαν “ή κόκκινη απο ζωή ή κόκκινη απο θάνατο” μιλάγαν για το δικό τους θάνατο. Οι φασίστες τραγουδάνε “τις μπότες μας θα φτιάξουμε με δέρματα απ΄αυτούς”. Βλέπεις μια διαφορά; Το σύνθημα αυτό δείχνει οτι δεν έχεις καταλάβει τον αγώνα τους ούτε στη λήγουσα.

.

Οκτ. 2 2016

Ο IT θέλει το καλό σου

fixΗ αφορμή για το κείμενο δόθηκε ύστερα από μια διαμάχη που προέκυψε όσον αφορά στην αλλαγή του πρωτοκόλλου tls στο taxis.
Η διαμάχη αυτού του τύπου δεν είναι κάτι καινούργιο. Προκύπτει κάθε φορά που κάτι αλλάζει στις συνήθειες των ITs.

Θα μιλήσω μόνο για το χώρο των επιχειρήσεων. Αφενός γιατί με αυτόν ασχολούμαι, αφετέρου γιατί οι ιδιώτες έχουν άλλα κριτήρια στις επιλογές τους.

Τα πάντα είναι κόστος!
(ναι, αλλά πως υπολογίζεται; Που είναι το κόστος, οέο;)
Στο συντριπτικό ποσοστό των επιχειρήσεων, οι επενδύσεις στην πληροφορική έχουν επιδοτηθεί. Μάλιστα σύμφωνα με τις πρακτικές (ήθη κι έθιμα) υπερτιμολογήσεων, μπορεί να έχουν αποκτηθεί με σχεδόν μηδενικό κόστος. Παρόμοιο είναι και το κόστος αναβαθμίσεων. Περίπου στην τριετία. Πάλι επιδοτήσεις κλπ. Τελικά λίγο-πολύ οι επιχειρήσεις αποκτούν ή αλλάζουν hardware/software με ελάχιστο κόστος ή περίπου στο 50% της αξίας του.
Το κόστος συντήρησης, τεχνικής υποστήριξης είναι ένα θέμα σοβαρό.
Πότε όμως είναι μεγαλύτερο; Σε υλικό/λογισμικό σύγχρονο ή σε εξοπλισμό 10ετίας. Η απάντηση είναι προφανής.

Κάνει τη δουλειά του !
Άλλος μύθος.
Την κάνει; Πόσο παραγωγικά; Ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις ή προκλήσεις;
Πάλι προφανής η απάντηση.

Όλα είναι κόλπα της Intel & Microsoft. Μη τσιμπάς !
Πλήρης σύγχυση.
Αδυναμία κατανόησης του: «γιατί η τεχνολογία επικοινωνιών/πληροφορικής εξελίσσει την επιχείρηση μου»
Αδυναμία κατανόησης του: «end of life» «end of support»

Γιατί λοιπόν έχουν «αρχαίο» εξοπλισμό; 
Μια εύκολη, γρήγορη, απάντηση είναι: «Μα, γιατί βολεύονται.»
Βολεύεται το προσωπικό. ΟΚ. (να ξεβολευτεί)
Βολεύεται ο λογιστής. ΟΚ. (να ξεβολευτεί)
Βολεύεται ο IT. ΟΚ. (να ξεβολευτεί)
Βολεύονται όλοι; Όχι όλοι.

Η επιχείρηση δε βολεύεται καθόλου. Αλλά πείθεται.
Το κόστος συντήρησης παλιού εξοπλισμού είναι τεράστιο σε σχέση με ενός σύγχρονου, καινούργιου, αλλά πληρώνεται σε δόσεις, (συνήθως) μηνιαίες, σχετικά μικρά ποσά. Αν αναλογιστεί η επιχείρηση τι έχει πληρώσει σε μια 3ετία, ίσως το έβλεπε διαφορετικά.
Δεν μπορεί να υπολογιστεί με ακρίβεια η απώλεια εσόδων σαν αποτέλεσμα ενός παλιού συστήματος, αλλά είναι μεγάλη.

Cui Bono ?

%ce%bb%ce%bf%ce%b3%ce%b9%ce%ba%cf%8c%ce%b4%ce%b9%ce%b1%ce%b3%cf%81%ce%b1%ce%bc%ce%bc%ce%b1Μα, ο IT.
Αφενός γιατί «χρειάζεται» περισσότερο. Τα συστήματα τον «αναζητούν» συνεχώς. Μόνο αυτός μπορεί να τα μαϊμουδιάσει. Κι όλα αυτά με το αντίστοιχο κόστος, μη ξεχνιόμαστε.
Αφετέρου (σε μικρότερο ποσοστό, αλλά πάρα πολλές περιπτώσεις) γιατί δεν μπορεί να ανταπεξέλθει στις νέες τεχνολογίες. Η εξέλιξη απαιτεί κόπο, χρόνο, χρήμα απ τον IT. Συνηθέστερα όμως: «γιατί να πνίξω την κότα που γεννά χρυσά αυγά;»

Αποτέλεσμα.
Φταίει η κακούργα κοινωνία.
Που τρέχει να προλάβει τις αλλαγές/εξελίξεις.
Που το παραμύθι: «μη το πειράζεις» αποκαλύφθηκε.
Στο: «που να εξηγώ τώρα… στην επιχείρηση γιατί φταίει το κράτος…»
Και τελικά στο: «πάλι καλά, το βγάλαμε το μεροκάματο….» & «άμα πιέζεται χρονικά η επιχείρηση… θα πληρώσει. Ίσως και κάτι παραπάνω…»

 

Νοέ. 29 2015

Άσπρα Μαντήλια στην Plaza de Mayo

Άσπρα Μαντήλια στην Plaza de Mayo

Άσπρα Μαντήλια στην Plaza de Mayo

Γράφει ο Κώστας Λουλουδάκης/Ιουλιανός στο: Άσπρα Μαντήλια στην Plaza de Mayo
Τι θα συμβεί όμως στην περίπτωση που υπάρξει αλλαγή του ταξικού συσχετισμού δυνάμεων μέσα στην κοινωνία η οποία θα θέσει στην ημερήσια διάταξη ριζικές οικονομικές, κοινωνικές και πολιτικές ανατροπές;
Οι καπιταλιστές παντού στον κόσμο, παλαιότερα αλλά και στις μέρες μας, καθώς δεν έχουν την παραμικρή συναίσθηση της κατάχρησης δύναμης στην οποία προβαίνουν, αδυνατούν να κατανοήσουν τα προβληματάκια που προκαλεί η ανισότητα. Και ακόμα χειρότερα γι’ αυτούς δεν αντιλαμβάνονται ότι τα προβληματάκια αυτά πρέπει να επιλύονται πριν ξεσπάσει η επανάσταση.
Διότι, αν και όταν ξεσπάσει, θα πάρει το δρόμο της και θα επιλύσει τις ανισορροπίες με τον δικό της τρόπο.
     Και οι επαναστάσεις δεν είναι ούτε «αγνά» ούτε «ηθικά» κινήματα. Πραγματοποιούνται από απελπισμένους ανθρώπους που ξεπερνούν τους εαυτούς τους.
Το ιερό βουνό των νεοφιλελεύθερων καπιταλιστών Mont Pelerin έχει αντίπαλο: τη Σιέρα Μοέστρα

αντιγραφή απ’ το βιβλίο.

 

Άσπρα Μαντήλια στην Plaza de Mayo

Άσπρα Μαντήλια στην Plaza de Mayo

Λεύκη σελίδα ανοιγμένη μπροστά μου γράφω ,σβήνω, δε χωράνε οι λέξεις στην οθόνη, καμία δε μου ταιριάζει με την άλλη ,ξέρεις δεν είναι εύκολο να γράφεις για τους φίλους σου, ούτε είναι εύκολο να περιγράψεις τη χαρά σου όταν ψηλώνουν.

Όταν το 2011 ξεκίνησα να διαβάζω τα κείμενα του Ιουλιανού και του Mitsaras στον Παραλληλογράφο, δεν είχα φανταστεί ότι θα έφτανε η ώρα να μιλήσω για εκείνους, πόσο μάλλον να αποκαλύψω τα ονόματα τους.

Ο Κώστας Λουλουδάκης και ο Δημητρης Παϊταρίδης συγγραφείς του βιβλίου «Άσπρα Μαντήλια στην Plaza de Mayo» και του επιμέτρου «Ένα σημείωμα για τον ελληνικό καπιταλισμό και την τρέχουσα κρίση» αντίστοιχα, είναι για μένα ο Κώστας κι ο Δημητρης, οι φίλοι που γνώρισα μέσα από κοινές ανησυχίες και κοινές φιλίες στο διαδίκτυο και πάντα θα είμαι ευγνώμων και στους δυο τους που καταλήξαμε να μοιραζόμαστε κομμάτια απ τις ζωές και τις σκέψεις μας. Γνωρίζοντας τον Κώστα λοιπόν μέσω μιας κοινής μας αγαπημένης φίλης ξεκίνησε και η συνεργασία μας ,εάν λέγεται έτσι η ευτυχία να βάζεις εικόνες στα εξαιρετικά κείμενα του και να μαθαίνεις ιστορία απ την αρχή σαν μαθητούδι στα 40 σου.

Ο Κώστας δεν είναι μόνο ένας εξαιρετικός γνώστης της ιστορίας αλλά είναι ένας ακούραστος και επίμονος ιστοριοδίφης με την κυριολεκτική έννοια του όρου .Η δίψα του τον οδηγεί στο συνεχές ανασκάλεμα και στην τελειομανία αφού είναι ικανός να προσθέσει μια πολύ μικρή παράγραφο σε ένα τεράστιο κείμενο που αλλάζει εν μέρει το ρου της αφήγησης του την τελευταία στιγμή επειδή έφτασε εγκαίρως ένα βιβλίο σχετικό με κάτι που έψαχνε από την Αμερική και το ξεκοκάλισε σε ένα βράδυ, το βράδυ πριν σου παραδώσει το κείμενο του.

Τα χαρίσματα του ως συγγραφέας είναι αναρίθμητα όπως θ’ ανακαλύψετε παίρνοντας το βιβλίο του στα χεριά σας, αλλά βάζοντας και μια προσωπική πινελιά θα πω για τον ενθουσιασμό του όταν ανακαλύπτει κάτι καινούργιο και τη σιγουριά της φωνής του όταν γνωρίζει κάτι πολύ καλά, από πολλές πήγες, καταφέρνει να σε μεταφέρει απευθείας στον κόσμο του χωρίς να μπορείς να αρνηθείς την είσοδο.

Δεν είναι μόνο η απλότητα της γραφής και η λυρικότητα του «Ιουλιανού» που σε κάνουν να διαβάζεις ατέλειωτες σελίδες με δεκάδες ιστορικά γεγονότα χωρίς να κουραστείς στιγμή, όσο το ότι είναι γνώστης της ιστορίας έτσι όπως είναι γραμμένη από την πλευρά των νικητών και των ίδιων των δημιουργών των γεγονότων και αυτό χρησιμοποιεί σε πολύ μεγάλο βαθμό μέσα στα κείμενα του. Ο ίδιος δεν προσπαθεί να σου «επιβάλλει» ποια πλευρά να διαλέξεις κάνοντας γλαφυρή ιδεολογική προπαγάνδα αλλά παραθέτοντας σου τα λεγόμενα των πρωταγωνιστών της ιστορίας, τις αναλύσεις της τακτικής τους από τους ίδιους ή τους αντίπαλους τους και τελικά αυτό που καταφέρνει να σε εκπλήξει είναι με πόση ευκολία σε κάνει να καταλαβαίνεις που ανήκεις, με ποιους είσαι και ποιους θα αφήσεις. Περνώντας από παράγραφο σε παράγραφο και από γεγονός σε γεγονός καταφέρνει να συνδέει κομμάτια της ιστορίας που κάποιος θα έλεγε φαινομενικά και επιφανειακά άσχετα μεταξύ τους κάτω από ένα κοινό πρίσμα και σου συνθέτει έτσι μια ολοκληρωμένη εικόνα για το παγκόσμιο γίγνεσθαι. Μπορεί μοναδικά να ξεκινήσει μια αφήγηση του από ένα γεγονός της ζωής του Εμιλιάνο Ζαπάτα να περάσει στον Ερνέστο Γκεβάρα και στον Πατρίς Λουμπούμπα ,να σε οργίσει με την United Fruit Company ,τις αμερικανικές παραστρατιωτικές οργανώσεις που χτυπούσαν το αμερικάνικο συνδικαλιστικό κίνημα και να καταλήξει στον νεοφιλελευθερισμό του Ρήγκαν και της Θάτσερ ,στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στη σημερινή κατάσταση των λαών της και ναι ,στην Ελλάδα του 2015.

Ο Κώστας δεν είναι σπουδαγμένος ιστορικός , δεν έχει τελειώσει το πανεπιστήμιο, δεν έχει περγαμηνές ιστορικού ,ούτε διδακτορικό στην ιστορία. Είναι ένας άνθρωπος σαν όλους μας ,που προβληματισμένος από την πραγματικότητα αποφάσισε να μελετήσει Ιστορία , να την κατακερματίσει και να ατσαλώσει θα λέγαμε την πλευρά που διάλεξε να βρίσκεται. Είναι ένας συνειδητοποιημένος και ανένταχτος κομμουνιστής που πραγματώνει αυτό που έχουμε στο μυαλό μας ,έναν πολύ διαβασμένο «εργάτη» που όχι μόνο αποστομώνει με τις απαντήσεις του σε ιστορικά ζητήματα αλλά και βοηθάει να γίνουν κατανοητές πολύ σημαντικές πτυχές τις ιστορίας στους υπόλοιπους, χρησιμοποιώντας εύληπτη γλώσσα και νοήματα.

Για τον Δημήτρη Παϊταρίδη θα μπορούσα να πω μόνο μια φράση κι εκεί να τελειώσει η περιγραφή μου, είναι ένας πραγματικά σπάνιος άνθρωπος κι επιστήμονας .Καταλαβαίνω ότι δεν γίνεται εύκολα κατανοητή η πολύπλευρη του προσωπικότητα, καθώς εκείνος δεν μιλάει ποτέ για όσα έχει κάνει, για τις μελέτες του στην οικονομία, για το διδακτορικό του, για τις εργασίες που έχει δημοσιεύσει, ούτε για τις ατέλειωτες ώρες μελέτης που ρίχνει καθημερινά. Γνωρίζοντας τον και βλέποντας έναν τόσο ευφυή άνθρωπο με εξαιρετικό χιούμορ θεωρείς αμέσως πως είναι ένας υψηλού επιπέδου «καλλιτέχνης» της οικονομίας, παρά ένας εμβριθής και σχολαστικός αναλυτής της.Το επίμετρο του στο βιβλίο αποτελεί επιστημονική θεώρηση και ιστορικό απολογισμό του ελληνικού κεφαλαίου από τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο μέχρι και τις μέρες μας και συνάμα μια τεκμηρίωση όλης της θεματολογίας του βιβλίου που περιγράφει ταυτόχρονα σχέσεις ανταγωνισμού και αντιπαράθεσης μιας πολωμένης διεθνούς οικονομίας .

αντιγραφή από: redflecteur (Παυλίνα Αγαλιανού)

 

Άσπρα Μαντήλια στην Plaza de Mayo

Άσπρα Μαντήλια στην Plaza de Mayo

Αλήθεια, ποιος δημιούργησε την Παγκόσμια Τράπεζα και πως ιδρύθηκε το ΔΝΤ; Γιατί φτιάχτηκε ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου και τι ακριβώς είναι και κάνει η JP Morgan; Και τι σχέση έχουν οι γιαγιάδες με τα άσπρα μαντίλια στην Plaza de Mayo, στη μακρινή Αργεντινή, που αναζητούν 35 χρόνια τώρα τους αγνοούμενους αριστερούς αγωνιστές που «εξαφανίστηκαν» από τη χούντα;

Αν κοιτάξει κανείς τα 6 τελευταία χρόνια με στοιχεία και γεγονότα, θα παρατηρήσει πως μέσα στην κρίση δημιουργούνται οι προϋποθέσεις για ισχυροποίηση και διαιώνιση του καθεστώτος της ατομικής ιδιοκτησίας, του κεφαλαίου και της εξουσίας του. Το καθεστώς της ελεύθερης αγοράς, η απόλυτη κυριαρχία των πολυεθνικών εταιρειών είναι το παρόν και ο στόχος.

Ωστόσο η αιτιώδης συνάφεια μεταξύ πολιτικών πράξεων, επιλογών και αποτελεσμάτων καλύπτεται από ένα σύννεφο ιστορικής και πολιτικής άγνοιας. H διαδεδομένη άγνοια του παρελθόντος δεν αποτελεί μόνο σημάδι της απουσίας ιστορικής συνείδησης, αλλά ένα σκόπιμο πολιτικό όπλο της εξουσίας για να κρατήσει τον κόσμο παθητικό και σε άγνοια, στημένο μπροστά στην τηλεόραση, καταναλώνοντας σήριαλ, πρωινάδικα και μεσημεριανάδικα, γεμάτα έλκη και παχυλό εκφυλισμό.

Τα «Άσπρα Μαντίλια στην Plaza de Mayo» προσπαθούν να συνθέσουν την κατακερματισμένη μνήμη μας όσο αφορά την δράση των «αγορών» στην Λατινική Αμερική, την Αφρική και μέσα από μια πλούσια διαδρομή φτάνοντας στην Ευρώπη. Οι σελίδες του βιβλίου παρουσιάζουν ανακτημένα από την λήθη γεγονότα και πρόσωπα. Πρωταγωνιστούν πολυεθνικές εταιρείες, παγκόσμιοι καπιταλιστικοί οργανισμοί, δικτάτορες, κινήματα και ήρωες. Από τις σελίδες του βιβλίου παρελαύνουν ο Εμιλιάνο Ζαπάτα, ο Nτιέγκο Ριβέρα και η Φρίντα Κάλο, ο Σαντίνο και ο Τσε, ο Τσάβες και ο Αλιέντε, ο Λουμούμπα με τον Μαντέλα. Αλλά και ο Ροκφέλερ με τον Αλ Καπόνε, η Standard Oil και η United Fruit Company, το ΔΝΤ, η Παγκόσμια Τράπεζα, η CIA, ο Πινοσέτ, η Θάτσερ και ο Ρίγκαν. Και όσο περνούν οι σελίδες του βιβλίου γίνεται αντιληπτό ότι όλα αυτά αφορούν μια συνέχεια, τη βασική καθημερινότητα και την ζωή μας.

Στην Λατινική Αμερική η Ουάσιγκτον σε συνεργασία με στρατιωτικούς ανέτρεψαν δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις, διόρισαν δικτάτορες που είχαν εκπαιδευτεί σε στρατόπεδα των ΗΠΑ. Αυτοί οι δικτάτορες με την υποστήριξη των διεθνών οικονομικών ιδρυμάτων προχώρησαν σε διάλυση των κοινωνικών δομών, αποκρατικοποίησαν και ιδιωτικοποίησαν ενέργεια, νερό, σχολεία, νοσοκομεία, τράπεζες και βιομηχανίες. Η πολιτική της ελεύθερης αγοράς επιβλήθηκε σε αυτές τις χώρες με φυλακίσεις, βασανισμούς, εκτοπίσεις, εξαφανίσεις, και δολοφονίες εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων.

Η επέκταση αυτή του οικονομικού ιμπεριαλισμού των ΗΠΑ δεν είναι αποτέλεσμα απρόσωπων, άμορφων ή αναπόφευκτων και αόρατων οικονομικών δυνάμεων. Έχουν ονοματεπώνυμο!

Άξονας της συναρπαστικής αυτής έρευνας για τις «ελεύθερες αγορές» είναι η ιστορική πραγματικότητα· τα γεγονότα, οι δυνάμεις που λειτουργούν εντός της. Η ιστορία και η πολιτική, μέσα στη διαλεκτική τους αλληλεξάρτηση και η σύνδεση τους με το δικό μας παρόν. Ο αναγνώστης καλείται σε διάλογο με συγκεκριμένους ιστορικούς ήρωες, εποχές και κινήματα. Ταυτόχρονα, δίνονται γλαφυρά οι αφετηρίες για να εμπλουτίσει καθένας μας την ιστορική του μνήμη και να εντάξει τα όποια διδάγματα της ιστορίας στην καθημερινή του σκέψη και δράση. Σαν ένα καλό αργεντίνικο ταγκό που απελευθερώνει τους χορευτές και δίνει τέμπο δράσης στο θεατή…

Ο συγγραφέας του βιβλίου Ιουλιανός (όπως είναι γνωστός από τα άρθρα του σε γνωστούς διαδικτυακούς τόπους) ή κατά κόσμο Κώστας Λουλουδάκης, αποφάσισε να πραγματοποιήσει μια θαυμαστή φυγή στο παρελθόν για να γυρίσει επιθετικά στο παρόν της καπιταλιστικής κρίσης και στην Ελλάδα της εξαθλίωσης. Το βιβλίο «κλείνει» με ένα άκρως ενδιαφέρον σημείωμα-επίμετρο για τον ελληνικό καπιταλισμό και την τρέχουσα κρίση, γραμμένο από τον διδάκτορα οικονομικών του Πανεπιστημίου Μακεδονίας, Δημήτρη Παϊταρίδη, ενώ ο εύστοχος και συγκινητικός πρόλογος του βιβλίου είναι δημιούργημα του τραγουδοποιού και φίλου Μίλτου Πασχαλίδη.

Ένα βιβλίο που καίει σαν τη φλόγα της Ηπείρου στην οποία ανθίζουν επαναστάσεις και πραξικοπήματα, τραγωδίες και όνειρα.

αντιγραφή από: Ατεχνως (herko)

 

 

Φεβ. 12 2015

Η Συμφωνία της Βάρκιζας (+ ολόκληρο το κείμενο)

LeninReloaded

 Οι μαϊμουδάνθρωποι, το πρώτο είδος ανθρώπου που κατάφερε όχι μόνο να εκφράζει όλες του τις σκέψεις με 140 χαρακτήρες αλλά και να σκέφτεται με 140 χαρακτήρες (όταν δεν αρκείται στο να μαϊμουδίζει τους 140 χαρακτήρες άλλου μαϊμουδανθρώπου), αφιερώνουν τη σημερινή μέρα σε παντοειδείς σαρκασμούς και εξυπνάδες για τη «Βάρκιζα». Το γεγονός προδίδει από μόνο του ότι δεν έχουν την παραμικρή ιδέα του τι προέβλεπε η συγκεκριμένη συμφωνία, που υπογράφηκε σαν σήμερα, στις 12 Φλεβάρη του 1945. Ας τους το γνωστοποιήσουμε:

Άρθρο 1:

Η κυβέρνηση αναλαμβάνει να εξασφαλίσει σύμφωνα με το Σύνταγμα «την ελευθέραν εκδήλωσιν των πολιτικών και κοινωνικών φρονημάτων των πολιτών, καταργούσα πάντα τυχόν ανελεύθερον Νόμον». Επίσης αναλαμβάνει να εξασφαλίσει την απρόσκοπτο λειτουργία των δικαιωμάτων «του συνέρχεσθαι, του συνεταιρίζεσθαι» και την ελευθερία του Τύπου.

Άρθρο 2:

Άρση στρατιωτικού νόμου. Μεταξύ άλλων, «οπαδοί του ΕΑΜ ενδεχομένως συλληφθέντες και κρατούμενοι υπό άλλων Οργανώσεων, θα αφεθούν τάχιστα ελεύθεροι.»

Άρθρο 3:

Αμνηστία. Αμνηστεύονται τα πολιτικά αδικήματα που τελέστηκαν από την 3η Δεκέμβρη του 44 ως την υπογραφή της συμφωνίας.

Άρθρο 8:

Εκκαθάριση σωμάτων ασφαλείας.

Άρθρο 9:

Δημοψήφισμα και εκλογές. «Το ταχύτερο δυνατόν, πάντως δε εντός του τρέχοντος έτους, θα διεξαχθή εν πάσα ελευθερία και γνησιότητα δημοψήφισμα, το οποίον θα τερματίση οριστικώς το πολιτειακόν ζήτημα, υποτασσόμενων πάντων εις την απόφασιν του λαού.»
Άκουσαν οι μαϊμουδάνθρωποι ότι η Βάρκιζα οδήγησε σε μεγάλα δεινά αυτούς που την υπέγραψαν, είδαν τους ΕΛΑΣίτες να κλαίνε στο γιουτούμπ και συμπέραναν, με το μαϊμουδομυαλό τους, ότι ήταν κάποιου είδους συμφωνία που έγραφε «ζήτω οι διώξεις και η καταστολή, ελάτε να μας γαμήσετε.» Το μόνο που συγκράτησε από την όλη η ιστορία το μαϊμουδομυαλό ήταν δυο λέξεις, με δέκα χαρακτήρες: «ΚΚΕ», «προδοσία.»

Το μαϊμουδομυαλό δεν είναι σε θέση να κατανοήσει ότι αυτός που προδόθηκε δεν ήταν οι μαϊμουδάνθρωποι των πληκτρολογίων και της τηλεοπτικής οθόνης αλλά το ίδιο το ΚΚΕ. Και ότι προδόθηκε απ’ την αδυναμία του να κατανοήσει ότι η αστική δημοκρατία, που λατρεύουν οι μαϊμουδάνθρωποι κάθε βράδι στις οθόνες τους, δεν αποτελούσε στόχο του ένοπλου προλεταριάτου· την αδυναμία του να είναι αρκετά καχύποπτο για τις «δημοκρατικές δεσμεύσεις» των μαϊμουδανθρώπων εκείνης της εποχής, να αυτοπροστατευτεί απ’ τις αυταπάτες του κι απ’ την αφελέστατη εμπιστοσύνη του σε μαϊμουδανθρώπους και σε μαϊμουδοϊδέες.

Οι μαϊμουδάνθρωποι σαρκάζουν, με πάσα άνεση και πλεόνασμα «εξυπνάδας», μια συμφωνία, κατά συνέπεια, που αν το αντίστοιχό της με οικονομικούς όρους κατατίθονταν σήμερα, θα ούρλιαζαν για «παγκόσμια επανάσταση των προοδευτικών δυνάμεων» και όχι για «προδοσία» και «πουλημένους.»

Οι μαϊμουδάνθρωποι δεν μπορούν να αντιληφθούν ότι η μοναδική θέση απ’ την οποία μπορεί να ασκηθεί κριτική στη συμφωνία είναι αυτή της υποχρέωσης υπεράσπισης της ένοπλης εξουσίας, της λαϊκής δικτατορίας, δηλαδή, που δεν την έχουν δει όχι στη ζωή τους πώς είναι, αλλά ούτε στα όνειρά τους. Και που φυσικά τρέμουν, σαν καλοί φιλήσυχοι δημοκρατικο-μαϊμουδάνθρωποι που είναι, έχοντας μάθει να διεκδικούν μπανάνες και «αξιοπρέπεια» με ένα και μόνο ανθρώπινο κόλπο: να ρίχνουν ψηφοδέλτια στην κάλπη και να απαντούν σε δημοσκοπήσεις.

Καλύτερα λοιπόν να αφήσουν τη «Βάρκιζα» ήσυχη οι μαϊμουδάνθρωποι. Υπάρχουν πιο αρμόζοντα ζητήματα για αυτούς να ασχοληθούν. Κι ο Βαρουφάκης, π.χ, από «Β» αρχίζει.

σημείωση του: θ.αθανασιάδη Cogito ergo sum

Το παραπάνω κείμενο δημοσιεύθηκε στο ιστολόγιο Lenin reloaded και καυτηριάζει τα εξυπναδίστικα πλην ανιστόρητα και ηλίθια σχόλια τα οποία κατακλύζουν τους ιστοτόπους κοινωνικής δικτύωσης (ειδικά το twitter) τέτοια μέρα. Επειδή τούτο το ιστολόγιο απευθύνεται σε αναγνώστες που δεν τους χαρακτηρίζει ο εξυπναδισμός αλλά η εξ-υπνάδα, κρίνω σκόπιμο να παραθέσω ολόκληρο το κείμενο της Συμφωνίας της Βάρκιζας, για όσους δεν το έχουν διαβάσει ως τώρα:

Η Συμφωνία της Βάρκιζας

Οι κάτωθι υπογεγραμμένοι, αφ’ ενός οι κ.κ. Ιωάννης Σοφιανόπουλος υπουργός επί των Εξωτερικών, Περικλής Θ. Ράλλης υπουργός επί των Εσωτερικών και Ιωάννης Μακρόπουλος υπουργός επί της Γεωργίας, αποτελούντες την υπό της Ελληνικής Κυβερνήσεως εξουσιοδοτημένη Αντιπροσωπεία, και αφ’ ετέρου οι κ.κ. Γεώργιος Σιάντος Γραμματεύς της Κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ελλάδος, Δημήτριος Παρτσαλίδης Γραμματεύς της Κεντρικής Επιτροπής του Ε.Α.Μ. και Ηλίας Τσιριμώκος Γενικός Γραμματεύς της Ενώσεως Λαϊκής Δημοκρατίας (Ε.Λ.Δ.), αποτελούντες την υπό της Κεντρικής Επιτροπής του Ε.Α.Μ. προσηκόντως εξουσιοδοτημένην Αντιπροσωπείαν, συνήλθαμεν εις διάσκεψιν εις Βάρκιζαν και από κοινού εξητάσαμεν τα μέσα και τον τρόπον της καταπαύσεως του εμφυλίου πολέμου και της συμφιλιώσεως του Ελληνικού Λαού και κατελήξαμεν εις την κατωτέρω συνομολογηθείσαν συμφωνίαν.

Η Κυβερνητική Αντιπροσωπεία εξεδήλωσε κατά την σύσκεψιν ταύτην την σταθεράν θέλησιν της Κυβερνήσεως όπως άνευ νέας αιματοχυσίας τερματίση την θλιβεράν εσωτερικήν κρίσιν, αποκαταστήση την ενότητα του Κράτους και επαναφέρη την εσωτερικήν ειρήνην και την πολιτικήν ομαλότητα. Ούτω μόνον θα δυνηθεί ο Ελληνικός Λαός να αναλάβη την δημιουργικήν προσπάθειαν δια την ανοικοδόμησιν της Χώρας εκ των ερειπίων, τα οποία σκληροί αγώνες προς τους εξωτερικούς εχθρούς και ο αδελφοκτόνος πόλεμος επεσώρευσαν.

Ίνα δε η επελθούσα συμφωνία προσλάβη τον χαρακτήρα ενός ακαταλύτου ηθικού συμφώνου, εκφράζοντος τας επιταγάς της πολιτικής συνειδήσεως του Ελληνικού Λαού, η Κυβερνητική Αντιπροσωπεία εζήτησεν όπως δι’ αυτού διακηρυχθή η σταθερά θέλησις του Ελληνικού Λαού δια την ανάπτυξιν ελευθέρου και ομαλού πολιτικού βίου, του οποίου κύριον χαρακτηριστικόν θα είναι ο σεβασμός της πολιτικής συνειδήσεως των πολιτών, η ειρηνική διαφώτισις και διάδοσις πολιτικών ιδεών και ο σεβασμός προς τας ελευθερίας, τας οποίας ο Καταστατικός Χάρτης του Ατλαντικού και αι αποφάσεις της Τεχεράνης διεκήρυξαν και η συνείδησις των δι’ αυτάς αγωνιζομένων ελευθέρων λαών απεδέχθη.

Κατά την διάσκεψιν διεπιστώθη πλήρης συμφωνία αντιλήψεων της Αντιπροσωπείας του Ε.Α.Μ. επί των αρχών τούτων.

Άρθρον 1ον: Ελευθερίαι
Η Κυβέρνησις θα εξασφάλιση συμφώνως προς το Σύνταγμα και τας απανταχού καθιερωμένας Δημοκρατικάς Αρχάς, την ελευθέραν εκδήλωσιν των πολιτικών φρονημάτων των πολιτών, καταργούσα πάντα τυχόν προηγούμενον ανελεύθερον Νόμον. Θα εξασφαλίση επίσης την απρόσκοπτον λειτουργίαν των ατομικών ελευθεριών, ως του συνέρχεσθαι, του συνεταιρίζεσθαι και της δια του Τύπου εκφράσεως των στοχασμών. Ειδικώτερον, η Κυβέρνησις θα αποκαταστήση πλήρως τας συνδικαλιστικάς ελευθερίας.

Άρθρον 2ον: Άρσις Στρατιωτικού νόμου
Ο Στρατιωτικός Νόμος θα αρθή ευθύς μετά την υπογραφήν της παρούσης συμφωνίας. Άμα τη άρσει ταύτη, θα τεθή εις εφαρμογήν συντακτική πράξις πανομοιότυπος προς την ΚΔ’, δια της οποίας θα επιτρέπεται η αναστολή των εν τη ΚΔ’ πράξει αναφερομένων άρθρων του Συντάγματος. Διά Διατάγματος θα ανασταλή αμέσως καθ’ όλην την χώραν η ισχύς των άρθρων 5, 10, 20 και 95 του Συντάγματος. Η αναστολή αυτή θα εξακολουθήση μέχρι συμπληρώσεως του αφοπλισμού και της εγκαταστάσεως Διοικητικών, Δικαστικών και Στρατιωτικών Αρχών καθ’ άπασαν την Χώραν. Όσον αφορά ειδικώτερον το άρθρον 5, τούτο δεν θα ανασταλή εις τας πόλεις Αθηνών και Πειραιώς μετά των προαστίων και συνοικισμών. Ειδικώς όμως δια τους μέχρι σήμερον συλληφθέντας, συνομολογείται ότι δεν ισχύει το άρθρον 5 του Συντάγματος και ότι ούτοι θα απολυθούν εντός του συντομωτέρου δυνατού χρόνου, διδομένων των προς τούτω αναγκαίων διαταγών προς τας αρμοδίους αρχάς. Οπαδοί του Ε.Α.Μ., ενδεχομένως συλληφθέντες και κρατούμενοι υπό άλλων οργανώσεων, θα αφεθούν ως τάχιστα ελεύθεροι.

Άρθρον 3ον: Αμνηστία
Αμνηστεύονται τα πολιτικά αδικήματα τα τελεσθέντα από της 3ης Δεκεμβρίου 1944 μέχρι της υπογραφής του παρόντος. Εξαιρούνται της αμνηστίας τα συναφή κοινά αδικήματα κατά της ζωής και της περιουσίας, τα οποία δεν ήσαν απαραιτήτως αναγκαία δια την επιτυχίαν του πολιτικού αδικήματος. Ο σχετικός Νόμος θα δημοσιευθή άμα τη υπογραφή της παρούσης συμφωνίας. Εξαιρούνται της αμνηστίας όσοι, υπόχρεοι εις παράδοσιν όπλων άτε ανήκοντες εις τας Οργανώσεις του Ε.Λ.Α.Σ., της Εθνικής Πολιτοφυλακής και Ε.Λ.Α.Ν., δεν παραδώσουν ταύτα μέχρι της 15ης Μαρτίου 1945. Η τελευταία αύτη διάταξις περί εξαιρέσεως εκ της αμνηστίας μετά την διαπίστωσιν ότι ο αφοπλισμός του Ε.Λ.Α.Σ. επραγματοποιήθη, μη έχουσα πλέον δικαιολογητικόν λόγον, θα καταργηθή. Εγγυήσεις και λεπτομέρειαι της παρεχομένης αμνηστίας αναγράφονται εις το προσηρτημένον τω παρόντι σχέδιον Νόμου.

Άρθρον 4ον: Όμηροι
Άπαντες οι πολίται οι συλληφθέντες παρά του Ε.Λ.Α.Σ. ή της Εθνικής Πολιτοφυλακής ή του Ε.Λ.Α.Ν., ανεξαρτήτως ημερομηνίας συλλήψεως, θα αφεθούν αμέσως ελεύθεροι. Όσοι τυχόν κρατούνται με την κατηγορίαν ότι είναι δοσίλογοι ή ένοχοι αδικημάτων, θα παραδοθούν εις την Δικαιοσύνην του Κράτους ίνα δικασθούν υπό των αρμοδίων κατά Νόμον Δικαστηρίων.

Άρθρον 5ον: Εθνικός Στρατός
Ο Εθνικός Στρατός, πλην των κατ’ επάγγελμα αξιωματικών και υπαξιωματικών, θα αποτελήται από οπλίτας των εκάστοτε στρατολογουμένων κλάσεων. Οι ειδικώς εκπαιδευθέντες εις τα νέα όπλα έφεδροι αξιωματικοί, υπαξιωματικοί και οπλίται υπαρχόντων σχηματισμών θα παραμείνουν εν υπηρεσία. Ο Ιερός Λόχος θα παραμείνη ως έχει, εφ’ όσον ευρίσκεται υπό τας αμέσους διαταγάς του Συμμαχικού Στρατηγείου, συγχωνευόμενος ευθύς κατόπιν εις τον Ενιαίον Εθνικόν Στρατόν, συμφώνως προς την ανωτέρω τεθείσαν βάσιν. Θα καταβληθή προσπάθεια ίνα επεκταθή η τακτική στρατολογία καθ’ άπασαν την Ελλάδα, συμφώνως και προς την τεχνικήν ευχέρειαν και τας παρουσιασθησομένας ανάγκας. Εις τας ήδη υπάρχουσας μονάδας θα προσέλθουν προς κατάταξιν, μετά την αποστράτευσιν του Ε.Λ.Α.Σ., οι ανήκοντες εις κληθείσας κλάσεις συμφώνως με το προσηρτημένον πρωτόκολλον. Θα απολυθώσι δε των τάξεων πάντες όσοι κατετάγησαν εις τας υπάρχουσας μονάδας, χωρίς να ανήκωσιν εις τας κληθείσας κλάσεις. Άπαντα τα μόνιμα στελέχη του Εθνικού Στρατού θα κριθώσιν υπό των Συμβουλίων, περί ων η υπ’ αριθ. 7 Συντακτική Πράξις. Τα πολιτικά και κοινωνικά φρονήματα των στρατευομένων πολιτών θα είναι σεβαστά.

Άρθρον 6ον: Αποστράτευσις
Άμα τη δημοσιεύσει του παρόντος, αποστρατεύονται αι ένοπλοι δυνάμεις Αντιστάσεως και συγκεκριμένως ο Ε.Λ.Α.Σ, τακτικός και εφεδρικός, το Ε.Λ.Α.Ν. και η Εθνική Πολιτοφυλακή. Η αποστράτευσις και η παράδοσις των όπλων θέλουσι συντελεσθή κατά τα ειδικώτερον διαλαμβανόμενα εις το πρωτόκολλον το συνταχθέν υπό της Τεχνικής Επιτροπής, όπερ προσαρτάται εις το παρόν δεόντως μονογραφημένον. Το Κράτος θέλει ρυθμίσει τα των επιτάξεων των γενομένων υπό του Ε.Λ.Α.Σ. Τα παρά του Ε.Λ.Α.Σ. επιταχθέντα πράγματα, ζώα, αυτοκίνητα κλπ. άτινα θέλουσι παραδοθή εις το Κράτος, κατά λεπτομερέστερον εκτιθέμενα εις το συνταχθέν πρωτόκολλον, όπερ προσαρτάται τω παρόντι, θέλουσι θεωρηθή ως επιταχθέντα παρά του Ελληνικού Δημοσίου.

Άρθρον 7ον: Εκκαθάρισις Υπαλλήλων
Η Κυβέρνησις θα προβή δι’ Επιτροπών ή Συμβουλίων, τα οποία ειδικός Νόμος θέλει ορίση, εις την εκκαθάρισιν των Δημοσίων Υπαλλήλων, Υπαλλήλων Προσώπων Δημοσίου Δικαίου, Δημοτικών και Κοινοτικών τοιούτων και λοιπών υπηρεσιών εξηρτημένων εκ του Κράτους ή επιχορηγουμένων υπ’ αυτού. Κριτήρια της εκκαθαρίσεως θα είναι η επαγγελματική επάρκεια, ο χαρακτήρ και το ήθος, η συνεργασία μετά του εχθρού και η χρησιμοποίησις του υπαλλήλου ως οργάνου της δικτατορίας. Υπάλληλοι εκ των ανωτέρω προσχωρήσαντες κατά τον χρόνον της κατοχής εις τας δυνάμεις αντιστάσεως επανέρχονται εις τας θέσεις των και θα κριθούν καθ’ ον τρόπον και οι άλλοι υπάλληλοι. Τα αυτά ως άνω Συμβούλια θα κρίνωσι τους υπαλλήλους, οι οποίοι συμμετέσχον ή συνείργησαν εις την εκδήλωσιν των γεγονότων από της 3 Δεκεμβρίου 1944 μέχρι της υπογραφής του παρόντος. Τους εκ των τελευταίων τούτων ενεχομένους δύνανται να θέσουν εις διαθεσιμότητα επί τη βάσει των Νόμων, της οριστικής αυτών θέσεως καθορισθησομένης υπό της κυβερνήσεως ήτις θα προέλθη από τας εκλογάς της Συντακτικής Συνελεύσεως. Οι μέχρι τούδε τεθέντες εις διαθεσιμότητα δυνάμει αποφάσεως των Υπουργών θα υποβληθούν εις την κρίσιν των εν αρχή του παρόντος αναφερομένων Συμβουλίων. Ουδείς υπάλληλος θα διωχθή μόνον δια τα πολιτικά του φρονήματα.

Άρθρον 8ον: Εκκαθάρισις Σωμάτων Ασφαλείας
Η εκκαθάρισις των Σωμάτων Ασφαλείας, Χωροφυλακής και Αστυνομίας Πόλεων θα συντελεσθή το ταχύτερον παρ’ Ειδικών Εκκαθαριστικών Συμβουλίων με τα αυτά ως και οι Δημόσιοι Υπάλληλοι κριτήρια. Άπαντες οι αξιωματικοί και οπλίται των εν λόγω Σωμάτων οι εμπίπτοντες εις τας διατάξεις του Νόμου περί αμνηστίας, οίτινες κατά την διάρκειαν της κατοχής προσεχώρησαν εις τας τάξεις του Ε.Λ.Α.Σ., του Ε.Λ.Α.Ν. ή της Εθνικής Πολιτοφυλακής, θα επανέλθουν εις τας θέσεις των και θα υποβληθούν εις την κρίσιν των Εκκαθαριστικών Συμβουλίων, καθ’ ον τρόπον και οι λοιποί συνάδελφοι των. Άπαντες οι αξιωματικοί και οι οπλίται των εν λόγω Σωμάτων, οι εγκαταλείψαντες τας θέσεις των από της 3 Δεκεμβρίου 1944 μέχρι της υπογραφής του παρόντος, τίθενται εις διαθεσιμότητα, της οριστικής αυτών θέσεως καθορισθησομένης παρά Συμβουλίων περί ων θα αποφασίση η μέλλουσα να προέλθη εκ των εκλογών κυβέρνησις.

Άρθρον 9ον: Δημοψήφισμα και Εκλογαί
Το ταχύτερον δυνατόν, πάντως δε εντός του τρέχοντος έτους, θα διεξαχθή εν πάση ελευθερία και γνησιότητι δημοψήφισμα, το οποίον θα τερματίση οριστικώς το πολιτειακόν ζήτημα, υποτασσομένων πάντων εις την απόφασιν του Λαού. Θα επακολουθήσουν δε ως τάχιστα και εκλογαί Συντακτικής Συνελεύσεως δια την κατάρτισιν του νέου Συντάγματος της Χώρας. Και αι δύο Αντιπροσωπείαι συμφωνούν όπως, προς έλεγχον της γνησιότητος της εκφράσεως της Λαϊκής θελήσεως, παρακληθούν αι Μεγάλαι Σύμμαχοι Δυνάμεις και αποστείλουν παρατηρητάς.

Του παρόντος εγένοντο δύο όμοια, ων το εν έλαβεν η Κυβερνητική Αντιπροσωπεία και το έτερον η Αντιπροσωπεία του Ε.Α.Μ.

Εν Αθήναις, εν τω Υπουργείω των Εξωτερικών, τη 12η Φεβρουαρίου 1945.

Η αντιπροσωπεία της Ελληνικής Κυβερνήσεως
Ι. ΣΟΦΙΑΝΟΠΟΥΛΟΣ, Π. ΡΑΛΛΗΣ, Ι. ΜΑΚΡΟΠΟΥΛΟΣ.

Η αντιπροσωπεία της Κεντρικής Επιτροπής του Ε.Α.Μ.
Γ. ΣΙΑΝΤΟΣ, Δ. ΠΑΡΤΣΑΛΙΔΗΣ, ΗΛ. ΤΣΙΡΙΜΩΚΟΣ.

Ο Γραμματεύς της Διασκέψεως
Γ. ΒΑΡΣΑΜΗΣ

 

Σεπτ. 18 2014

Ελλιπής απολογισμός δράσης | Ένας χρόνος από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα

sfyrodrepano

 

     Αυτά τα επετειακά σημειώματα έχουν κατά βάθος συχνά μελαγχολικό χαρακτήρα, όχι μόνο γιατί αναφέρονται σε ένα θλιβερό γεγονός, όσο γιατί επιχειρούν έναν ελλιπή απολογισμό δράσης για το διάστημα που μεσολάβησε ή μάλλον, για την ακρίβεια, έναν απολογισμό ελλιπούς δράσης. Και είναι τέτοια, δηλ ελλιπής, η δράση μας, όσο δεν εξαλείφει στη ρίζα τους τα αίτια της δολοφονίας του φύσσα και τους δράστες της –όχι ατομικά ως πρόσωπα, ούτε βιολογικά προφανώς, αλλά με πολιτικούς όρους. Όσο δεν χτυπά δηλ το αυγό του ναζιστικού φιδιού και το σύστημα που το εκκολάπτει.

     Εκτός κι αν πάρουμε την αρχική εκδοχή στην οποία είχε καταλήξει εγκαίρως ο σκάι, το επόμενο πρωί, ότι δηλ ήταν ένα άτυχο περιστατικό πάνω σε ποδοσφαιρικό καβγά, και το αποδώσουμε στην κακιά στιγμή. Οπότε ευτυχώς που φέτος ο ολυμπιακός (με το δόγμα «no politica» που πρεσβεύουν θεωρητικά οι οργανωμένοι οπαδοί του) ξεκίνησε καλά στο τσου λου φέτος και δε θρηνήσαμε πάλι θύματα.

     Ο φύσσας ζει και θα παραμείνει ζωντανός μέσα από όσους τιμούν τη μνήμη του κι αγωνίζονται. Αλλά θα πεθαίνει ξανά και ξανά, κάθε μέρα που οι φασίστες αλωνίζουν ανενόχλητοι, κερδίζουν έδαφος, ρίχνουν το δηλητήριό τους σε λαϊκές και νεανικές συνειδήσεις. Η φετινή επέτειος προσφέρεται λοιπόν μεταξύ άλλων για να μετρήσουμε τα βήματα που έχει κάνει η δική μας πλευρά και να τα συγκρίνουμε με αυτά που μέτρησε αντίστοιχα ο αντίπαλος στο ίδιο διάστημα.

     Για τη δική μας πλευρά είναι καταρχάς μείζον ζήτημα κατά πόσο η οργή και η αγανάκτηση των πρώτων ημερών –που υποχρέωσε τα ναζιστικά φίδια να λουφάξουν στα αυγά τους και να παραμείνουν υπό υψηλή προστασία- μεταφράστηκε έμπρακτα σε οργανωμένη υλική δύναμη, χωρίς να ξεθυμάνει, κατά πόσο απέκτησε δηλ μόνιμα χαρακτηριστικά και πέτυχε να απομονώσει τους χρυσαυγίτες στις γειτονιές ή στη ζώνη του περάματος ειδικά –όπου είχαν νιώσει αρκετά δυνατοί, για να αποτολμήσουν μια θρασύδειλη επίθεση κατά των δυνάμεων του παμε.
Είναι ζήτημα δηλ κατά πόσο έχει προχωρήσει στην πράξη αυτό που έβαζε πέρσι τέτοιο καιρό η ανακοίνωση του κόμματος για τη δολοφονία του 34χρονου στο κερατσίνι:
Ο λαός κι η νεολαία έχουν τη δύναμη να σταματήσουν τη δολοφονική δράση των ναζιστών. Τα σωματεία των εργαζομένων, οι μαζικοί φορείς σε πόλεις και ύπαιθρο, οι λαϊκές επιτροπές μπορούν να απομονώσουν τους θρασύδειλους δολοφόνους της ΧΑ και να προστατεύσουν το λαό από το δηλητήριο και τη δράση τους. Να δυναμώσουν τη λαϊκή συμμαχία για να μπει τέρμα στη δράση των ναζί και του συστήματος που τους θρέφει.

     Δεν είναι στις προθέσεις μου ούτε στις δυνατότητές μου να κάνω αυτόν τον απολογισμό. Θα σημείωνα μόνο ότι είναι ζητούμενο προς ανάκτηση ή και περαιτέρω ανάπτυξη ο παλιός τρόπος δουλειάς που είχαν ή έχουν ακόμα ως ένα βαθμό κατακτημένο οι κομμουνιστές: ανάλυση της κατάστασης, του συσχετισμού δύναμης, των στόχων που βάζουμε, των πρακτικών μέτρων που απαιτούνται για να επιτευχθούν. Με άλλα λόγια να καταρτίσουμε ένα σχέδιο, να το ακολουθήσουμε πιστά, να αποτιμήσουμε κριτικά τα θετικά και τα αρνητικά στοιχεία που προέκυψαν για την εφαρμογή του, να το αναπροσαρμόσουμε κατάλληλα στις συνθήκες που αλλάζουν συνεχώς, στα αποτελέσματα που (δεν) πετυχαίνουμε, κτλ.

     Ο αντίπαλος από την άλλη πλευρά έχει να επιδείξει πρωτοβουλία κινήσεων και μια σειρά σχεδίων, που μπορεί επιφανειακά να μοιάζουν αντιφατικά κι αντικρουόμενα, αλλά στην ουσία λειτουργούν συμπληρωματικά το ένα προς το άλλο.
Φρόντισε καταρχάς να αποχρωματίσει όσο μπορούσε τη δολοφονία, με όχημα την (πολύ λογική μέχρι ενός σημείου) απογοήτευση των χαροκαμένων γονιών (που επεκτεινόταν συλλήβδην στην πολιτική) και το σταύρο θεοδωράκη ως βαποράκι της, σε μία από τις τελευταίες τηλεοπτικές εκδουλεύσεις του προς το σύστημα, προτού αλλάξει πόστο και αρχίσει να το υπηρετεί ως εκπρόσωπος της λάιφ-στάιλ πολιτικής σκηνής. Ας κρατήσουμε, στο ίδιο μήκος κύματος, και τη φετινή έκκληση της μητέρας του φύσσα να μην πάρουν πολιτικό χρώμα οι εκδηλώσεις στη μνήμη του γιου της, ενώ πρόκειται για μια εξ ορισμού πολιτικά χρωματισμένη δολοφονία από χρυσαυγίτες φασίστες.

     Ο αντίπαλος έπαιξε το χαρτί του δημοκρατικού συνταγματικού τόξου και του επίσημου κρατικού αντιφασισμού, για να σκεπάσει την απλόχερη στήριξη-προστασία που πρόσφερε έμμεσα στους ναζί, και [να σκεπάσει] τον κρατικό φασισμό σε όλες του τις εκφάνσεις. Κούρεψε τα κεφάλια της χρυσαυγίτικης λερναίας ύδρας –για να φυτρώσουν περισσότερα στη θέση τους- και τα επεδείκνυε πανηγυρικά στο τηλεοπτικό κοινό, ως πιστοποιητικά του ακλόνητου αντίφα φρονήματος που τον διέπει. Κρατά παγωμένη την εκδίκαση της υπόθεσης μέχρι να ξεχαστεί, και σε εφεδρεία τον εκτελεστικό βραχίονα της χρυσής αυγής, που μπορεί να του φανεί χρήσιμος στο άμεσο μέλλον. Φλερτάρει κρυφά με την ιδέα του μπάμπη για μια αποκαθαρμένη χρυσή αυγή σε ρόλο δυνητικού κυβερνητικού εταίρου και με την πολιτική λογική του μπαλτάκου, αλλά προς το παρόν παραμένει πιστός στην επίσημη σύζυγο και το γάμο του με τη (νέα) δημοκρατία. Ενώ απορεί και εξίσταται για τα σχεδόν διψήφια ευρωεκλογικά ποσοστά της χρυσής αυγής, με περισσή υποκρισία –που είναι άλλωστε το κατεξοχήν χαρακτηριστικό γνώρισμα του αστικού κόσμου.

     Μια υποκρισία που αποτυπωνόταν κάποτε σε μια φράση του ανδρέα {«είπαμε να κάνει ένα δωράκι στον εαυτό του, αλλά όχι και πεντακόσια εκατομμύρια»} ενώ σήμερα συμπυκνώνεται στην πρώτη αυθόρμητη αντίδραση μιας αστυνομικού, αν θυμάμαι καλά, που βρέθηκε στον τόπο του εγκλήματος και τα μμε την παρουσίασαν περίπου ως ηρωίδα, γιατί είπε κάτι σαν: «εντάξει είπαμε, αλλά όχι και να τον σκοτώσετε». Η μορφή αλλάζει, η κλίμακα είναι σαφώς διαφορετική, αλλά η βάση παραμένει η ίδια, με μικρές ποσοτικές-ποιοτικές διαβαθμίσεις.

     Εν κατακλείδι, η βασική πηγή δύναμης της φασιστικής απειλής δεν απορρέει ειδικά από την χρυσή αυγή, αλλά από την αστική πολιτική σκηνή ως σύνολο –όπως δηλ και στο προηγούμενο ιστορικό αντίστοιχο, της δικτατορίας του μεταξά ή και της χούντας ακόμα. Κι ο αντίπαλος προς το παρόν διαθέτει σημαντικό πλεονέκτημα, πρωτοβουλία κινήσεων και εναλλακτικές επιλογές για την προώθηση του στρατηγικού του σχεδιασμού.

     Πέρα από τις διαπιστώσεις, χρειάζεται βέβαια και μια διέξοδος από το πρόβλημα, που δεν μπορεί όμως να έρθει θεωρητικά, όπως η λύση μιας εξίσωσης, αλλά πάντα και μόνο στο πεδίο της πράξης. Για να μην έχουμε και του χρόνου, τέτοια μέρα, το θλιβερό καθήκον ενός απολογισμού μιας ελλιπούς δράσης και μιας μάχης που δίνεται για την τιμή των όπλων, χωρίς άμεση προοπτική να κερδηθεί.

 από: Σφυροδρέπανο.

.

Μάι. 19 2014

καλέ μου φίλε @antidrasex

Στα λέω εσένα, φίλε antidrasex ,

mao01

mao02

 

αλλά κυρίως για να τα ακούσουν άλλοι,πολλοί.

Κατέεις που πατείς; Κατέεις που πηγαίνεις; Κατέεις ήντα παλεύεις;

Ε λοιπόν ανέ κατέεις ήντα ζητάς απ τη ζωή, που στοχεύεις, είναι δύσκολο και να εγκλωβιστείς σε ψεύτικα διλήμματα.

Δε μου χρωστούν οι Πειραιώτες,οι Βολιώτες, ούτε τους χρωστώ.

Ανε θέλουνε Μαρινακη θρησκεία,Καλίνικο ιδεολογία με γεια τους με χαρά τους.

Δε θα πάρω στη πλάτη μου, ενοχικά, τις επιλογές τους ούτε θα τους ξελασπώσω.

Θα κάνω αυτό που πρέπει, όπως πρέπει, κάθε στιγμή, όπως κατέω και μπορώ.

Δε τους φτύνω, μαζί τους θα ζω, ούτε θα κουνώ το δάκτυλο απ τα λονδίνα και τα παρίσια.

Κι οντέ πηγαίνω στο λιμάνι μαζί με τσι γλάρους θα βλέπω και τα σκατά.

Μαζί πάνε.

Δε ξεδιαλέγει το μάτι, ούλα τα βλέπει.

Δε κρατώ την Πάτρα και πετώ τον Πειραιά.

Δε κρατώ την Ικαρία και πετώ το Βόλο.

Δεν έχει κανένα νόημα να το κάνω, επειδή ίσως θα με βόλευε, ή θα κατεύναζε την αγανάκτησή μου.

Και στις πολιτικές πουτανιές αλλά ΑνδρέαΠ, απαντώ άμε να πνιγείς, δικό σου το γκουβέρνο,δικό σου και το δίλημμα.

Εγώ κρατάω την ουσία.

 

Άκου εδά και μια μαντινάδα, απού κολλάει στην περίσταση.

Μη ταξιδεύεις με το νου
Χωρίς να βλέπεις δρόμο
Και μη νομίζεις πως χαρά
Θα νοιώσεις δίχως πόνο.

.

Απρ. 6 2014

Πίσω από τη διαπάλη για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών

Ο τελευταίος γύρος ανακεφαλαιοποίησης των ελληνικών τραπεζών μετατρέπεται σε μοχλό εξελίξεων, που αφορούν την αναπαλαίωση του αστικού πολιτικού συστήματος. Από τη μία ο κυβερνητικός πόλος εμφανίζει την ανακεφαλαιοποίηση ως σημαντικό κυβερνητικό επίτευγμα. Από την άλλη ο ΣΥΡΙΖΑ επικαλείται την ανάγκη ενός «ισχυρού κρατικού τραπεζικού τομέα» που θα δράσει τάχα «φιλολαϊκά». Κυρίως, όμως, η αντιπαράθεση αυτή συμπυκνώνει τόσο τη διαπάλη διαφορετικών ομίλων και ιμπεριαλιστικών κέντρων για τον έλεγχο του τραπεζικού συστήματος όσο και την αντιπαράθεση για το μείγμα διαχείρισης.

Η κρατική στήριξη των τραπεζών στη φάση της κρίσης
bankΗ ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών εντάσσεται στη γενικότερη κρατική στήριξη του τραπεζικού κεφαλαίου. Εξετάζοντας την ανακεφαλαιοποίηση και την άμεση στήριξη των τραπεζών την περίοδο της κρίσης, το ελληνικό κράτος έχει διαθέσει, είτε με τη μορφή άμεσων εγγυήσεων είτε με τη μορφή άμεσης χρηματοδότησης, πάνω από 200 δισ. ευρώ στον τραπεζικό τομέα. Ο πρώτος μόνο γύρος ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών, το 2013, περιλάμβανε άμεση κρατική στήριξη ύψους 50 δισ. ευρώ προς τους τραπεζικούς ομίλους. Οι κρατικές αυτές δαπάνες προς όφελος των τραπεζών βαραίνουν τελικά τα λαϊκά στρώματα. Η οικονομική ουσία αυτής της διαδικασίας είναι ότι η αναπόφευκτη απαξίωση κεφαλαίου στον τραπεζικό τομέα λόγω της καπιταλιστικής κρίσης μεταφέρθηκε στις πλάτες του ελληνικού λαού.
Την τελευταία περίοδο, μετά την πρώτη φάση ανακεφαλαιοποίησης, το ελληνικό κράτος, μέσω του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (ΤΧΣ), έγινε ο βασικός μέτοχος όλων των μεγάλων τραπεζών, με ποσοστά που κυμαίνονται από περίπου 85% (ETE, ALPHA, Πειραιώς) έως και 98,5% για την Eurobank (το ποσοστό αυτό μειώθηκε στη συνέχεια λόγω της Αύξησης Μετοχικού Κεφαλαίου – ΑΜΚ – που πραγματοποίησαν οι τράπεζες).
Ωστόσο, ο ελληνικός λαός, παρά το γεγονός ότι βασικός μέτοχος όλων των τραπεζών είναι το ελληνικό κράτος, δεν έχει κερδίσει απολύτως τίποτα. Οι όροι δανεισμού μισθωτών και αυτοαπασχολούμενων και οι όροι καταθέσεων για τις αποταμιεύσεις τους δεν έχουν μεταβληθεί προς το ευνοϊκότερο όσον αφορά και τις τέσσερις μεγάλες τράπεζες. Η αδυναμία αποπληρωμής των δανείων από πλευράς των εργαζομένων οδηγεί σε κατασχέσεις των όποιων περιουσιακών στοιχείων τους.
Τα παραπάνω αποτελούν κοινή κατεύθυνση για το σύνολο των τραπεζών, μεγάλων και μικρών, υπό κρατικό ή ιδιωτικό έλεγχο. Ειδικότερα η συμπεριφορά των τεσσάρων συστημικών τραπεζών είναι, στην ουσία της, απολύτως ίδια είτε μιλάμε για τις τρεις τράπεζες (ΕΤΕ, ALPHA, Πειραιώς) όπου το ΤΧΣ δεν ασκεί άμεσα έλεγχο γιατί συμμετείχαν και οι προηγούμενοι βασικοί τους μέτοχοι στη διαδικασία ανακεφαλαιοποίησης, είτε μιλάμε για τη Eurobank, όπου οι ιδιώτες μέτοχοι δεν συμμετείχαν και το σύνολο των μετοχών μαζί με τον έλεγχό της έχει περάσει στο ΤΧΣ.
Το γεγονός αυτό υπενθυμίζει ότι η κρατική καπιταλιστική ιδιοκτησία δεν είναι «δημόσια περιουσία», που τάχα ανήκει στο λαό. Αποδεικνύει εκ των πραγμάτων πόσο απατηλός είναι ο ισχυρισμός του ΣΥΡΙΖΑ πως ο κρατικός έλεγχος των τραπεζών μπορεί τάχα να οδηγήσει σε φιλολαϊκή λειτουργία, στον αντίποδα της διασφάλισης του μεγαλύτερου ποσοστού κέρδους.

Ο νέος γύρος ανακεφαλαιοποίησης
Samaras--StournarasΤο πολυνομοσχέδιο που ψηφίστηκε την προηγούμενη Κυριακή, περιλαμβάνει, μεταξύ πολλών άλλων, και τις ρυθμίσεις που αφορούν το δεύτερο γύρο ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών. Η νέα ανακεφαλαιοποίηση καθίσταται απαραίτητη καθώς το βάθεμα της καπιταλιστικής κρίσης και το «κούρεμα» των κρατικών ομολόγων που επέφερε έχει ως αποτέλεσμα την απαραίτητη νέα απαξίωση κεφαλαίου στον τραπεζικό τομέα.
Ο δεύτερος γύρος ανακεφαλαιοποίησης, που θα πραγματοποιηθεί μέσω της αύξησης μετοχικού κεφαλαίου (ΑΜΚ) των τραπεζών, περιλαμβάνει νέα προκλητικά προνόμια για τους μεγαλομετόχους των τραπεζών. Βασικό στοιχείο της διαδικασίας είναι το γεγονός ότι η τιμή των νέων μετοχών μπορεί να είναι χαμηλότερη από την τρέχουσα χρηματιστηριακή τους τιμή, ενώ μπορεί να είναι μικρότερη και από την τιμή των προηγούμενων ΑΜΚ. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι θα εκδοθούν σε τιμή μικρότερη από την τιμή των μετοχών που έχει στα χέρια του σήμερα το ΤΧΣ. Πρόκειται για κίνηση – δώρο στους μεγαλοτραπεζίτες, αφού θα πραγματοποιήσουν την αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου με μικρότερη δαπάνη.
Συγχρόνως, το πολυνομοσχέδιο περιλαμβάνει διάταξη που επιτρέπει στο ΤΧΣ να ελαττώσει το ποσοστό συμμετοχής του στις τράπεζες. Η έκδοση νέων μετοχών σε χαμηλότερη τιμή από τις προηγούμενες, δηλαδή σε τιμή μικρότερη της τιμής του ΤΧΣ και το γεγονός ότι επιτρέπεται στη διοίκηση του ΤΧΣ να μειώνει τη συμμετοχή του ταμείου στο μετοχικό κεφάλαιο της τράπεζας, σημαίνει τελικά ότι έχουμε σημαντικές απώλειες για το ΤΧΣ και επομένως νέα έμμεση χρηματοδότηση των τραπεζών.
Το παράδειγμα της Eurobank είναι αποκαλυπτικό για το πώς λειτουργεί αυτή η διαδικασία. Το ελληνικό κράτος, με διάφορους τρόπους, διέθεσε συνολικά πάνω από 13 δισ. ευρώ στην τράπεζα και κατέχει σήμερα το 95% περίπου των μετοχών της, με το μεγαλύτερο κομμάτι να ανήκει στο ΤΧΣ. Με τους όρους της νέας ΑΜΚ, ο επενδυτής θα καταβάλει γύρω στα 2 δισ. ευρώ, για να αποκτήσει το 60-65% των μετοχών της Eurobank και την ίδια στιγμή το ελληνικό κράτος θα δει το ποσοστό του να μειώνεται στο 35-40% και να χάνει τον έλεγχο της τράπεζας. Οι όροι αυτής της διαδικασίας είναι τόσο προκλητικά αρνητικοί για το ελληνικό Δημόσιο, που στο πολυνομοσχέδιο παρέχεται ειδική νομική κάλυψη στα μέλη του ΤΧΣ για όλες τις πράξεις τους.
Τέλος, με το πολυνομοσχέδιο ανοίγει ο δρόμος για έκδοση κυβερνητικών αποφάσεων με τις οποίες το ΤΧΣ θα κάνει πρόταση εξαγοράς των warrants (δηλαδή των τίτλων που δόθηκαν δωρεάν στους ιδιώτες μετόχους στην πρώτη ΑΜΚ και με τους οποίους θα αποκτούσαν τη δυνατότητα να ξαναγοράσουν τις μετοχές του ΤΧΣ ώστε να αποπληρωθούν τα κεφάλαιά του) σε είδος, με μετοχές των τραπεζών. Αυτό σημαίνει ότι οι κάτοχοι warrants θα μπορέσουν να αποκτήσουν τις μετοχές των τραπεζικών ιδρυμάτων χωρίς να αποπληρώσουν στο ΤΧΣ τα κεφάλαια (50 δισ.) που αυτό κατέβαλε στην πρώτη φάση της ανακεφαλαιοποίησης. Η εξέλιξη αυτή ισοδυναμεί επίσης με σημαντικές απώλειες κεφαλαίων για το ΤΧΣ, επομένως άμεση χρηματοδότηση των μεγαλομετόχων σε βάρος του ελληνικού λαού, καθώς αυτόν βαραίνει το κρατικό χρέος.

Η νέα «διπολική» αντιπαράθεση
Στο έδαφος αυτών των αλλαγών εμφανίζεται μια έντονη αντιπαράθεση μεταξύ των δύο πόλων του αστικού πολιτικού συστήματος, που αντανακλά τη διαπάλη ομίλων και ιμπεριαλιστικών κέντρων για το ποιος θα ελέγξει το τραπεζικό σύστημα και κυρίως τη γενικότερη αντιπαράθεση για το δημοσιονομικό μείγμα διαχείρισης.
Αξιοσημείωτο στοιχείο αυτής της εξέλιξης είναι η σύμπλευση ΣΥΡΙΖΑ και τμήματος της σοσιαλδημοκρατίας υπό τον Γ. Α. Παπανδρέου με όχημα την αντίθεση στις νέες ρυθμίσεις ανακεφαλαιοποίησης. Εμφανίζουν τις τελευταίες ρυθμίσεις για τις τράπεζες ως παράδοσή τους σε κερδοσκοπικούς ομίλους και στα «golden boys του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος», ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει λόγο για την ανάγκη ενός κρατικού τραπεζικού πυλώνα που τάχα θα δρα σε φιλολαϊκή κατεύθυνση.
Η «Αυγή» επισημαίνει ότι το νομοσχέδιο «επιχειρεί να φέρει την επόμενη κυβέρνηση προ τετελεσμένων γεγονότων» με την προκαταβολική αμνηστία των μελών του ΤΧΣ από αστικές και ποινικές ευθύνες, προετοιμάζοντας το έδαφος ώστε μια μελλοντική κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ να είναι σε θέση να επιρρίψει τις ευθύνες στην προηγούμενη. Παράλληλα, ο Γ. Σταθάκης, για λογαριασμό του οικονομικού επιτελείου του ΣΥΡΙΖΑ, προτείνει ως καλύτερη λύση το «αμερικανικό μοντέλο» ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών, όπου το κράτος «κράτησε τις μετοχές που έδωσε στις τράπεζες έως τη στιγμή που είχαν τουλάχιστον 30% απόδοση». Η θέση αυτή πρακτικά δεν αποκλείει την πώληση των τραπεζών σε ιδιώτες αλλά διαφοροποιείται στο τίμημα και στους αγοραστές, ενώ παραλείπει φυσικά να αναφέρει ότι οι κρατικές αμερικανικές τράπεζες συμμετείχαν στο κύμα των σχεδόν 10 εκατομμυρίων κατασχέσεων κατοικιών στην περίοδο της οικονομικής κρίσης…
Απ’ την άλλη, ο κυβερνητικός πόλος της ΝΔ με το τμήμα της σοσιαλδημοκρατίας υπό τον Ε. Βενιζέλο προωθεί τη συγκεκριμένη νομική ρύθμιση, κάνοντας λόγο για ανάγκη άμεσης ιδιωτικοποίησης του τραπεζικού τομέα, προκειμένου να συμβάλει στην επιτάχυνση της καπιταλιστικής ανάκαμψης. Όσον αφορά το περιεχόμενο της ρύθμισης και την κατηγορία ότι ευνοούνται οι μεγαλομέτοχοι των τραπεζών, η κυβερνητική πλευρά αντιπαραθέτει δύο βασικά επιχειρήματα. «Η κρίση των τραπεζών προήλθε, κυρίως, από το «κούρεμα» στα ελληνικά ομόλογα και αυτό είχε ένα μεγάλο όφελος σε όρους δημοσίου χρέους», δήλωσε ο Γ. Στουρνάρας στη Βουλή, ενώ το δεύτερο κυβερνητικό επιχείρημα στοιχίζεται πίσω απ’ την τοποθέτηση της Κομισιόν, όπως αυτή κωδικοποιείται στην επιστολή Αλμούνια, η οποία προτρέπει σε ανταγωνιστικές τιμές έκδοσης των νέων μετοχών για την προσέλκυση ιδιωτών.

Η διέξοδος απ’ τη σκοπιά των λαϊκών αναγκών
leftΟι συνολικές εξελίξεις στο χρηματοπιστωτικό τομέα, μαζί με τη δεύτερη φάση της ανακεφαλαιοποίησης αναδεικνύουν τον κεντρικό ρόλο του αστικού κράτους στη στήριξη των τραπεζικών ομίλων, στη θωράκιση της κερδοφορίας τους σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων.
Οι εξελίξεις αποδεικνύουν πως οι κρατικές τράπεζες δεν μπορούν να διαφέρουν από τις ιδιωτικές στη λειτουργία τους με γνώμονα το καπιταλιστικό κέρδος. Πριν από την κρίση η κρατική ΑΤΕ ξεζούμισε τους αγρότες και υποθήκευσε μεγάλο κομμάτι της αγροτικής γης, ενώ η κρατικά ελεγχόμενη Εθνική δεν είχε φιλολαϊκότερη πολιτική δανείων και καταθέσεων για τα λαϊκά στρώματα από τις άλλες τράπεζες. Σήμερα, οι τράπεζες των οποίων το κράτος είναι μεγαλομέτοχος ή και μοναδικός πρακτικά μέτοχος ασκώντας τον πλήρη έλεγχο ακολουθούν την ίδια αντιλαϊκή πολιτική.
Με τις νέες ρυθμίσεις θα υπάρξουν νέες «απώλειες» του κράτους προς όφελος των ιδιωτών μεγαλομετόχων. Όμως, έτσι και αλλιώς η αύξηση των δυνατοτήτων κρατικής χρηματοδότησης αφορά αποκλειστικά τους μονοπωλιακούς ομίλους, τους οποίους χρηματοδοτεί το κράτος και όχι τα λαϊκά στρώματα. Αποδεικνύεται ότι στον καπιταλισμό οι τράπεζες, κρατικές και ιδιωτικές, δανείζουν και δανείζονται με γνώμονα το ποσοστό κέρδους, δεν έχουν και δεν μπορούν να υιοθετήσουν φιλολαϊκή λειτουργία.
Το δίλημμα εάν οι τράπεζες πρέπει να ανήκουν στα μονοπώλια ή στο κράτος των μονοπωλίων είναι ψευτοδίλημμα από τη σκοπιά των λαϊκών συμφερόντων.
Αποπροσανατολίζει από την ανάγκη η πάλη του λαϊκού παράγοντα να κατευθύνεται προς την πραγματική διέξοδο, την αλλαγή τάξης στην εξουσία και το ριζικά διαφορετικό δρόμο ανάπτυξης, που προϋποθέτει την κοινωνικοποίηση όλων των μονοπωλίων και την οργάνωση της παραγωγής με επιστημονικό κεντρικό σχεδιασμό και εργατικό έλεγχο, με γνώμονα την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών.
Οι τραπεζοϋπάλληλοι μαζί με τους υπόλοιπους μισθωτούς και αυτοαπασχολούμενους έχουν συμφέρον να παλέψουν γι’ αυτήν την προοπτική. Να συνδέσουν τον καθημερινό αγώνα για 7ωρο – 5ήμερο – 35ωρο, κλαδικές Συλλογικές Συμβάσεις που να καλύπτουν τις ανάγκες, καμιά συμμετοχή των λαϊκών αποταμιευτών στις μελλοντικές αναδιαρθρώσεις των τραπεζών, μέτρα προστασίας των δανειοληπτών, φορολόγηση του μεγάλου κεφαλαίου, με τον αγώνα για τον άλλο δρόμο ανάπτυξης. Οι εργαζόμενοι στις τράπεζες και σε όλους τους κλάδους έχουν καθήκον να οργανώσουν μια λαϊκή συμμαχία με αντικαπιταλιστικό – αντιμονοπωλιακό προσανατολισμό, στο δρόμο της ρήξης με τα μονοπώλια και την εξουσία τους, στο δρόμο της αποδέσμευσης από την ΕΕ με λαϊκή εξουσία.

Του Ηλία ΤΣΙΜΠΟΥΚΑΚΗ* | Ριζοσπάστης 6-Απρ-2014
*Ο Ηλίας Τσιμπουκάκης είναι μέλος του Τμήματος Οικονομίας της ΚΕ του ΚΚΕ

.